دیروز - 14 تیر 1392 - به همراه دکتر اسماعیل کهرم، دکتر جمال معینی، عباس محمدی و چند تن دیگر از دوستانم برای شرکت در مراسم روز ملّی دماوند و جشن تیرگان که برای نهمین سال پیاپی در رینه از توابع شهرستان آمل و در جوار بلندترین چکاد ایران - دماوند - برگزار می‌شد، راهی منطقه بودیم که متوجه شروع یک آتش سوزی در مراتع بسیار مرغوب و انبوه منطقه در حدفاصل پلور به رینه شدیم.
از آنجا که آتش‌سوزی در جنب رویشگاه بسیار مهم درختان اُرس (گونه سوزنی‌برگ ارزشمند و بومی ایران) رخداده بود، به سرعت به نیروهای مسئول در یگان حفاظت سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور خبر داده شد و همزمان، کوشیدیم تا با کمک مردم محلی و سرنشینان خودروهای عبوری روند گسترش و پیشروی سریع آتش را مهار کنیم؛ به ویژه از آنجا که باد شدیدی در منطقه می‌وزید و سرعت اشتعال و پیش روی آتش را به طرز محسوسی افزایش داده بود.
به هر حال با کمک مردم و گروهی از فعالان محیط زیست آتش مهار شد و خوشبختانه دو درخت اُرس موجود در منطقه که دست کم یکصدسال عمر داشتند، از گزند خطر نجات یافتند، اما نکته‌ی شگفت‌انگیز ماجرا حرکت لاک‌پشتی مأمورین یگان اطفاء حریق و حفاظت در سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور بود که در حقیقت زمانی به منطقه رسیدند که آتش کاملاً خاموش شده بود (یعنی دو ساعت پس از دریافت خبر!) این در حالی است که نگارنده از طریق مهندس مهدی زهدی، یکی از اعضای شورای عالی جنگل، مستقیماً موضوع را اطلاع داده و ایشان هم به چند نهاد مرتبط وخامت شرایط را گزارش کرده بود. غم‌انگیز‌تر آن که اداره آتش‌نشانی رینه که مأمورینش برای پوشش جشن در منطقه بودند هم حاضر نشدند که در این مسأله دخالت کرده و گفتند که به آنها ربطی ندارد!
دکتر اسماعیل کهرم؛ نگران فرجام این درخت اُرس
این طبیعت تعلق به همه‌ی ما دارد و هرگز نباید در تماشای مرگ آن، منفعلانه سر را در برف کرده و خود را به ندیدن یا نشنیدن بزنیم و بگوییم: به ما ربطی ندارد.
شروع آتش سوزی به سمت درختان اُرس
باشد که روایت چنین رخدادهایی سبب شود تا مدیران مربوطه، مسئولانه‌تر وارد ماجرا شده و اجازه ندهند تا فاجعه‌ای جبران‌ناپذیر رخ دهد. به ویژه که اینک با آغاز فصل تابستان و به دنبال بارندگی نسبتاً مطلوب بهاری، امکان آتش سوزی‌هایی از این دست بسیار بیشتر خواهد شد. به عنوان مثال، دیروز آتش سوزی گسترده‌ای در مراتع اطراف دشت ارژن در استان فارس هم رخداده است که هنوز از شدت خسارت‌های به بارآمده خبری ندارم.
و سرانجام موفق شدیم این دو درخت اُرس را نجات دهیم.
پی نوشت:
تصاویر بیشتر از این ماجرا را در سبزپرس ببینید.