فقط چهار روز بررسی رای اعتماد به وزرای کابینه یازدهم باعث مرور خاطراتی نه چندان دور شد. وقتی محمد علی نجفی با سابقه چهار دوره وزرات در دولتهای پیشین نتوانست بار دیگر بر کرسی وزارت تکیه بزند، آن هم با کسر تنها یک رای ناقابل و به قول رئیس مجلس ناپلئونی {اینجا}، یادم آمد که در همین صحن علنی، پنج سال پیش صادق محصولی با کسب تنها نیم رای بیش از حد نصاب توانست وزیر کشور شود و انتخابات جنجالی سال 88 را برگزار کند!
نه در پی تظلم خواهی برای نجفی هستم و نه در پی بیاعتبار کردن رای ارائه شده به محصولی. اهمیت وزارت آموزش و پرورش در نگاه نمایندگان مجلس به سبب تربیت نسل بعد هم به نظر بیشتر از وزارت کشور به عنوان سیاسیترین وزارتخانه دولت آن هم در فاصله شش ماهه تا انتخابات ریاست جمهوری نیست. ترکیب نمایندگان مجلس هشتم و نهم هم تفاوت معناداری نکرده. پس نکته در کجاست که چنین اتفاقی در مجالس مختلف تکرار میشود؟
به نظرم نکته در آرای ممتنع نهفته است. چه آن 20 نمایندهای که رای ممتنع به محصولی دادند و چه 9 نمایندهای که رای ممتنع به نجفی دادند، اگر به جهت نماینده بودنشان از جانب ملت احساس مسئولیت بیشتری کرده و تکلیف رای خود را مشخص میکردند، چنین نمیشد. بالاخره یا محصولی با آرای کمترتری وزیر نمیشد و یا نجفی....
مساله اینجاست که احساس تکلیف فقط در آستانه انتخابات به جهت اعلام نامزدی نباید گل کند. چرا وقتی برخی بر کرسی تصمیم گیری تکیه میزنند، احساس مسئولیتشان خشک میشود؟ مردمی که به این نمایندگان «ممتنع» و البته «همیشه در صحنه» رای دادهاند؟، نباید گلایه کنند؟ اصلا اگر رای همین مردم به نمایندگی این آقایان ممتنع بود، آنها می توانستند نماینده مردم شوند؟
تازه آنچه که اینجا نوشته شد، تنها حدیثی از مرثیهای مفصل است. تنها مستمعین همیشگی رادیو مجلس {رادیو فرهنگ موج 106} و برخی نمایندگان دغدغه مند می دانند که چه بسیار مصوباتی که با همین آرای لب مرزی تایید یا رد میشوند. به فرموده خداوند در قرآن کریم «و ویل للمطففین...»، کم فروشی نکنید.
*صادق محصولی پس از استیضاح و برکناری علی کردان به مجلس معرفی شد. در ۲۸ آبان ۱۳۸۷ از مجموع ۲۷۳ نماینده حاضر در جلسه، ۱۳۸ نفر به انتصاب او رای موافق و ۱۱۲ نفر رای مخالف و ۲۰ نفر دیگر رای ممتنع دادند.