روز اول و دوم هفته، رستوران‌گردی، مهربانی و کودک نام‌گذاری شده بود و برگزار‌کنندگان اعلام کرده بودند یک هدف را دنبال می‌کنند که آن هم توجه به کودکان کار است. در این هفته 12رستوران به‌صورت رایگان کودکان کاری که تحت پوشش «ان‌جی‌او»ها بودند را قرار بود پذیرایی کنند. معلوم هم نشد واقعا این تعداد به رستوران‌ها رفتند یا نه؟ تصاویری که در گوشه‌وکنار از این اتفاق مخابره شد، تصاویری بود که احساسات را به گونه‌ای جریحه‌دار می‌کرد. در این زمینه چند نکته مطرح می‌شد: مثلا این اتفاق یکباره آیا کمکی به حال کودکان اینگونه می‌کند یا خیر؟ آیا این روند ادامه خواهد داشت؟ آیا «ان‌جی‌او»ها بازهم حامیان کودکان در اینگونه برنامه‌ها خواهند بود؟ توجیهاتی همراه برگزاری این برنامه‌ها بود؛ اینکه کودکان هیچ‌وقت امکان رفتن به رستوران‌های شیک را نخواهند داشت و با این کار می‌توان کودکان کار را تشویق کرد که تحت پوشش «ان‌جی‌او»ها قرار بگیرند و از این راه، تسهیلات دریافت کنند. نظرات چند نفر از اهالی هنر، اقتصاد و سیاست که دغدغه‌های اجتماعی دارند را در ادامه درباره رستوران‌گردی کودکان کار، پرسیده‌ایم.
تهمینه میلانی کارگردان
اصولا موافق کارهای زیربنایی هستم. روحیه من با مصرف قرص‌مسکن برای آرام‌گرفتن درد به‌جای درمان‌کردن آن، سازگار نیست. بلکه معتقدم باید با هر درد ریشه‌ای مقابله کرد. وقتی معضلی به‌نام کودکان خیابانی وجود دارد، باید این معضل را به‌طور بنیادین از بین برد نه اینکه برای مدتی به این کودکان لطف کرد و به آنها یک وعده غذای خوشمزه داد. باید حق اصلی‌شان را به آنها داد. وقتی مشکلی مثل معضل کودکان کار و خیابانی پدید می‌آید به این معناست که حتما عده‌ای حقشان را آنگونه که باید، از منابع ثروت کشورشان دریافت نکرده‌اند. مخالف دلجویی‌کردن نیستم و معتقدم در شرایط کنونی به هر وسیله‌ای باید انسان‌ها را زنده نگه داشت تا کارهای بنیادین انجام پذیرد بنابراین بهترین کار در شرایط فعلی جامعه‌ای که با بحران‌های جدی روبه‌روست، این است که هر یک از ما در حد توان به یاری هم‌میهنان خود برخیزیم. به گمان من، حالا که دولتی روی کار آمده که با وجود خزانه خالی، این شانس را دارد که حتی از مردم برای کمک به هم‌نوعانشان کمک بگیرد، اگر به اصولی که به خاطرش رای آورده وفادار بماند، حتما کمک مردم را برای از بین‌بردن معضلات اجتماعی از این دست، به عنوان پشتوانه‌اش خواهد داشت.
عماد افروغ نماینده مردم تهران در مجلس هفتم
کارکردن کودک اصلا نشانه خوبی نیست. باید بیندیشیم که چه سیاست غلطی منجر به ایجاد مقوله‌ای به نام کودکان کار شده است. حالا در این بین، اینکه شهرداری تهران خواسته کمکی به این کودکان بکند، اصلا بد نیست اما باید دید چه هدفی را دنبال کرده و این اقدام بر اساس چه طرحی صورت گرفته است. آیا منظور این بوده که این بچه‌ها با یک نوع زندگی دیگر آشنا شوند یا با کار در رستوران؟ باید قبل از هر چیز، اهداف این پروژه شفاف‌سازی شود.
پریوش نظریه بازیگر
به‌نظر من رستوران‌بردن کودکان کار، بیش از اینکه اقدامی خیرخواهانه باشد، شبیه نمایش است و به نوعی گول‌زدن این کودکان و تبدیل‌کردنشان به «سلطان‌های یک‌شبه». آنها فقط یک‌شب سلطانی می‌کنند و بعد به زندگی عادی و تلخ خود بازمی‌گردند و این تاثیر خوبی بر روح و روان آنها نخواهد داشت. اگر قرار است اقدامی برای این کودکان انجام شود باید اقدامی بنیادین باشد. این کار، صرفا یک اقدام نمادین است که متاسفانه برخورد نمادین با معضلات اجتماعی نه‌تنها فایده‌ای ندارد که گاهی مشکل‌ساز هم هست.
حمید حسینی عضو اتاق بازرگانی تهران
نمی‌دانم که هدف از رستوران‌گردی کودکان کار دقیقا چه بوده است اما به‌طورکلی اینکه برای بچه‌های بی‌سرپرست و کودکان کار اقدامی صورت گیرد اتفاقی خوب و مثبت است و همین دیدار کوتاه می‌تواند سبب آشناشدن این بچه‌ها با رستوران‌داری به‌عنوان یک صنعت شود. شاید هم بتواند در شکل‌گرفتن راه آینده‌شان تاثیرگذار باشد. اما این سوال هم برایم مطرح است که این اقدام چه تاثیری می‌تواند در صنعت رستوران‌گردی داشته باشد.
47301