به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، اگرچه رئیس دولت اصلاحات به سرعت رئیس دولت اعتدالگرا، کابینهاش را به مجلس معرفی نکرد اما او در 29 مرداد 76 توانست برای همه وزرای خود از مجلس اصولگرای پنجم رای اعتماد بگیرد در حالی که روحانی برای تکمیل کابینهاش سه ماهی منتظر رای اعتماد نمایندگان اصولگرای مجلس نهم ماند.
رویکرد مجلس نهم به کابینه روحانی بی شباهت با رویکرد مجلس هفتم به کابینه احمدی نژاد نبود. حال آنکه این دو کابینه به لحاظ تجربه و تخصص تفاوت فاحشی داشتند. اما همانطور که چهار وزیر جوان و کم تجربه احمدینژاد نتوانستند از مجلسیان رای اعتماد بگیرند، سه وزیر روحانی هم در کسب رای اعتماد از مجلس ناکام ماندند. شباهت دیگر دو کابینه نهم و یازدهم نیز در این بود که مجلس هفتمی ها به سه وزیر نفت پیشنهادی احمدینژاد رای ندادند تا نوبت به گزینه چهارم -کاظم وزیری هامانه- برسد و مجلس نهمیها هم به سه وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان روحانی رای ندادند تا نوبت به گزینه چهارم -محمود گودرزی- رسید.
وجه مشترک مجالس هفتم و نهم هم در این است که هر دو از موضع اصولگرایی به کابینه و ترکیب آن مینگرند. البته مجلس هفتمیها بار کارشناسی ضعیف و تجربه محدود وزرای پیشنهادی را دلیل رای عدم اعتماد خود عنوان میکردند و مجلس نهمیها با تصریح بر تجارب وزرای پیشنهادی غالبا به دلایل سیاسی همچون انتصاب به فتنه 88 و امضای نامههای خاص، به آنها رای نمی دادند.
/2929