*برخی افراد،قومی یا اقلیتی را غیر خودی به حساب می آورند و می گویند پست ها و ماموریت های حساس را نمی شود به عهده غیر خودی ها گذاشت، اما از نظر ما این نگاه درستی نیست که بخشی از مردم ایران را نامحرم و غیرخودی بدانیم. این نگاه امنیت سوز و غیریت ساز است.
*راهی جز این نیست که جریان های افراطی میداندار مسئولیت های حساس نشوند. به طور مثال این گونه افراد نباید در مسند قضاوت و یا درکارهای امنیتی و تصمیم ساز قرار بگیرند. این به معنای محدود کردن آزادی نیست، بلکه نوعی تدبیر است. زیرا افراد افراطی آدم های نرمالی نیستند تا بتوانند در مصادر قدرت و قضاوت قرار بگیرند.
* تا الان دولت موفق نشده است وزارتخانه یا استانداری ای را در اختیار اقلیت های قومی و مذهبی قرار دهد. این به معنای این نیست که در آینده این کار را نخواهد کرد. ولی تا الان در این سطح موفق نشده است. اما در حد معاون کل و معاون وزیر اقداماتی صورت گرفته است. تصمیمات دیگری نیز اتخاذ شده است که من به علت موانع و کارشکنی هایی که ممکن است پیش بیاید نمی توانم بگویم.
*دفاع از حقوق قانونی اقلیت ها و اقوام ایرانی به این معنا نیست که باید اجازه داده شود که فعالیت های توسعه گرایانه داشته باشند.
*هر حرکتی که دشمنی ایجاد کند، الزاما امنیتی است.حالا فرقی ندارد آن فرد کشیش یا یک روحانی شیعه باشد. همچنین سخنان روحانیون و مداحانی که با صحبت های خود در مراسم، مردم را تحریک می کنند نیز به همان اندازه ضد امنیتی است.
* من هر وقت نتوانم کاری کنم یا نگذارند، اعلام می کنم. حتی اگر دولت هم با من در انجام ماموریتم همراهی نکند من اعلام می کنم. اگر مخالفین و افراد تندرو مانع ایجاد کنند و یا احساس کنم که مسئولیتم را انجام داده ام و احتیاجی به حضورم نیست، مطمئن باشید که کناره گیری می کنم.
*فضای امنیتی برداشته شده و دولت در صدد است این فضای امنیتی به طور کامل برداشته شود و یک فضای فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی جایگزین اش شود.
*خیلی چیزها دست آقای روحانی نیست. بالاخره قوه قضائیه تشکیلاتی است که کارخودش را انجام می دهد.یعنی بخش زیادی از این مسائل در اختیار دولت نیست.بنابراین حل این مسائل زمان می برد. اقدام دولت تنها می تواند بخشی از مسائل را حل کند. توافق ژنو اما قدم بزرگی است برای تاثیر گذاری در مسائل داخلی و ارتباط مستقمی با خیلی از مسائل ندارد. اما بالاخره موفقیت دولت در دیپلماسی می تواند در جاهای دیگر نیز تاثیر گذار باشد.
* از اینکه وزیر اطلاعات نشدم خوشحالم.زیرا اصلا مایل نبودم وزیر اطلاعات باشم. وقتی هم که آقای روحانی پیشنهاد دادند شخصا مخالفت کردم و به ایشان گفتم من در این سمت بوده ام اما حالا وقت آن است که چهره ای جدید این کار را بر عهده بگیرد. این موضع دو دلیل داشت؛اول اینکه بازگشت فرد به کاری که سالها انجام داده است چندان جذابیتی ندارد. به ویژه شغل های امنیتی که شغل های پردردسری است. شغل امنیتی شغلی نیست که انسان به آن میل نفسانی داشته باشد.
/29212