نوروز انهار جشنی بوده در روز فروردین از ماه اسفند یعنی نوزدهمین روز از ماه اسفند(در گاه شمار ایران باستان - اینجا). (۱۳ اسفند کنونی)مردمان در این روز به دشت و دمن به ویژه کنار رود ها و چشمه ها رفته و طی مراسمی عطر و گلاب در آب ها می افشاندند.بیرونی (ص303)در رابطه با نوروز رودها می‌نویسد: «روز ۱۹ سپندارمٍث را به نام «انهار و میاه جاری» جشن می‌گرفتند و آن موقعی بود که آب در رودخانه‌ها جاری می‌شد و گلها شکوفه می‌کردند و فضا عطر افشان می‌شد. در این روز مردم به دشت و صحرا و جاهایی که جویهای روان و چشمه سارها بوده می‌رفتند و طیّ مراسم وتشریفاتی گلاب و عطر در آب می‌ریختند.» مکمونی(ص81)نیز نوشته: «نوزدهم این روز را فروردین خوانند و این روز را نوروز خوانند و انهار و میاه جاری سازند و ماء‌ورد و طیبها در آن ریزند» و با توجه به اینکه اسفندارمذ آخرین ماهی است که مکمونی پیش از این نقل قول درباره‌اش سخن گفته است،می‌بایست منظور او نوزدهم اسفندماه باشد. گردیزی(ص241) نیز درباره‌ی نوروز بزرگ می‌نویسد: «و اندرین روز،جایها را آب زنند که این روز نام فرشته‌ای است که بر آب موکل است» (اینجا).
در "نوروز رودها" این جشن ایرانی که با تقویم فعلی مصادف با ۱۳ اسفند ماه است؛ مردم به کنار رودها، نهرها، کاریزها و چشمه‌ها رفته بعد از لایروبی و پاکسازی مواد خوشبو، گل‌های زیبا و گلاب را به آب می‌ریختند و با این مراسم از رودها بخاطر دوباره جاری شدن قدردانی می‌نمودند و آنها را برای فرارسیدن بهار آماده می‌نمودند.این جشن زیبای باستانی نشاندهنده توجه دارای قدمت ایرانیان به طبیعت، زیبایی و سلامت محیط زیست است .
البته نسل کنونی از سنتهای خوب نیاکان غافل است و نمیتوان از نادیده گرفته شدن تاریخ و تمدن ایران توسط خودمان گذشت و تمام تقصیرها را برگردن استعمارگران انداخت و ای کاش روز مهرورزی برایمان با ارزشتر از ولنتاین، و ماه پیشونی مهمتر از سیندرلا باشد و رستم با اهمیت تر از هرکول و مرد عنکبوتی(اینجا).