از زمان روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، رسانه ملی با در اختیار قرار دادن آنتن به تک تک مسئولان دولت یازدهم، این ادعا را اثبات کرده است که همکاری خوبی با دولت داشته است. در مدت زمان گذشته از دولت آقای روحانی، اگر آمار دقیقی از سوی مسئولان سازمان ارائه شود، می‌توان دریافت که میانگین آن به صورت روزانه، مسئولان و وزرای دولت در یکی از شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی حضور داشتند و درباره عملکرد حوزه خود و دولت سخن گفته‌اند.
اما اصلاح‌طلبان و برخی از دولتی‌ها انتظار و توقع دارند که رسانه ملی به صورت مطلق در اختیار این طیف سیاسی باشد و تنها صدا و تصویر آنها را پخش کند.
در واقع آنها می‌خواهند رسانه ملی به عنوان رسانه دولت عمل کند به همین خاطر است که موجی از انتقادات را به سوی سازمان صدا و سیما و مدیریت آن روانه کرده‌اند.
از اصلاحات و رسانه‌های وابسته و متعلق به آنها جز این انتظاری نیست، اما مسئولان دولتی اگر انتقادی هم دارند، باید بدون تخریب و تضعیف رسانه ملی باشد، انتقادات تخریبی آقای آشنا علیه صدا و سیما و مدیریت آن خوراک خوبی را برای رسانه‌های زنجیره‌ای اصلاح‌طلب تهیه کرده و البته رسانه‌های آن سوی مزرها هم استفاده‌های خود را می‌برند.
دولت قائل به سیاست تدبیر و امید است و بر دوری از افراط و افراط‌گری تاکید دارد، انتظار می‌رود نقد و انتقاد آنها با شیوه افراطی همراه نباشد.
دولت می‌گوید فضای امنیتی کشور باید برداشته شود، این فضا با رفتارهایی که رسانه‌های زنجیره‌ای و برخی سخنان و مواضعی که برخی مسئولان دولت بیان می‌کنند سنگین‌تر می‌شود.
دولت، همانگونه که رئیس‌جمهور گفته است، از نقد و انتقاد استقبال می‌کند پس باید آستانه تحمل برخی مسئولان هم برای اثبات این موضوع بالا برود.
در هر صورت، فضایی که علیه سازمان صدا و سیما و مدیریت آن ایجاد شده، برای این است که، هر طور شده ریاست آن هم به دست اصلاح‌طلبان که خود را حامی دولت معرفی می‌کنند بیفتد. این ادعا که گفته می‌شود رسانه ملی صدای کیست؟ ثابت می‌کند که اصلاح‌طلبان همچنان مانند رفتارهای سال‌های گذشته خود، تمامیت‌خواه هستند و تحمل شنیدن هیچ صدایی به غیر از خود را ندارند.
17302