در مورد مذاکرات هسته‌ای چارچوب مذاکرات را مقام معظم رهبری نظام تعیین کردند و براساس اتخاذ سیاست نرمش قهرمانانه و چارچوبی که برای این نرمش تبیین کردند از سخنرانی اول سالشان این نکته را مورد تاکید قرار دادند که «ما علی‌رغم اینکه اعتمادی به غربی‌ها نداریم و نسبت به نتیجه مذاکرات هم خوش‌بین نیستیم اما به تیم مذاکره کننده اطمینان داریم و اینها می‌توانند تلاش خودشان را انجام دهند. »
در همین راستا هم ما معتقدیم که این تلاش طبیعتا اگر منتج به نتیجه شد و دستاوردهای مورد نظر نظام را داشت چه بهتر، اگر نداشت مشخص می‌شود که این بی‌اعتمادی یک بی‌اعتمادی واقع بینانه بوده است. برخی از افراد در داخل جامعه براساس همین بی‌اعتمادی اصل را بر عدم خوش‌بینی و بی‌اعتمادی گذاشتند مگر اینکه خلافش اثبات شود در مقابل برخی‌ها هم اصل را بر خوش بینی و اعتماد گذاشتند مگر اینکه خلافش اثبات شود.
این دوتا نگاه طبیعتا با هم تفاوت قابل ملاحظه‌ای دارد. به نظر می‌رسد که در ابتدا تیم مذاکره کننده و دولت تصورشان این بود که باید به غرب هم اعتماد کنند و تلاش آنها را برای مذاکره مثبت تلقی کنند. با این دید که دولت هم به مذاکره اعتقاد دارد هم می‌تواند از راه مذاکره و اصلاح روش مذاکره نسبت به دولت قبل و تیم مذاکره کننده قبلی کار را به پیش ببرد و مشکلات را حل کند.
انتقادی که اینجا از طرف برخی جریانات سیاسی وارد شد این بود که در این توافقنامه اولا چرا همه ابعادش علنی نیست و چرا بخشی از آن محرمانه است. نکته دوم این بود که چرا برداشت دوگانه از این توافقنامه می‌شود، آمریکایی‌ها یک برداشت دارند و ایران یک برداشت دیگری دارد. نکته سوم اینکه آیا در توافقنامه اولیه همه حقوق جمهوری اسلامی رعایت شده یا برخی از آن حقوق عدول صورت گرفته است. طبیعتا نمایندگان مجلس و نخبگان سیاسی کشور کسانی بودند که نسبت به این مسائل ابهاماتی داشتند و انتظار داشتند که وزیر امورخارجه و تیم مذاکره کننده پاسخ ابهامات و نقدهای آنها را منطقی بدهد و آنها را اقناع کند. اما این اقناع نه تنها کامل صورت نگرفته است بلکه تاکید شد که ما برخی از موضوعات را همچنان محرمانه نگه داریم و نمی توانیم حتی به نمایندگان بگوییم. طبیعتا این برخود و برخوردهای تند با منتقدین و بی‌سواد خواندن آنها موجب مخالفت‌های تندتر نسبت به دولت شد.
نقدی که به روند هسته ای دولت وارد می‌شود این است که چرا از امتیازاتی که تیم مذاکره کننده قبلی به دست آورد در این مذاکرات استقاده لازم نشد و دوباره حرکتی را که می‌رفت به سمت یک جایگاه و موقعیت برتر برای جمهوری اسلامی منتهی شود را متوقف و تعلیق کردیم. به نظر می‌رسد که برای پاسخگویی به منتقدان دولت که عمدتا نمایندگان هستند و حق سوال و اظهارنظر در این زمینه دارند نمی شود حق را گرفت باید پاسخ منطقی ارائه شود نه اینکه آنها را بی سواد خطاب کنیم. این برخوردها موجب واکنش تند منتقدین شده است. البته برخی از منتقدین هم در فضای مجازی و برخی مطبوعات تندروی‌هایی کردند و به شکلی تیم مذاکره کننده را زیر سوال بردند که غیرواقعی و بی انصافی بود. ممکن است در متن توافق اشکالاتی وجود داشته باشد که باید در اقدام مشترک نهایی اصلاح و جبران شود و قطعا تیم مذاکره از حقوق مسلم نظام کوتاه نخواهد آمد. اما به نظر می رسد که دولت در پاسخ دادن به منتقدانش سعه صدر کمتری دارد.
یا در مباحثی چون سبدکالا میبینیم که دولت از مشورت افرادی که در دولت سابق تجربه داشتند استفاده نکرد. در دولت آقای احمدی نژاد سه سال برای 8 میلیون نفر در جامعه سبد کالا توزیع شد و صدای هیچ کس هم در نیامد. مگر نمی شد که که از تجربیات آنها استفاده کرد. اینها اشکالاتی است که به دولت وارد است و نباید همیشه منتقدین را مورد نقد قرار داد.
/27220