طبیعت ایران پر از موضوعات ناب و اثرگذار برای اهالی سینماست؛ اما هرگز آنگونه که باید مؤلفه‌ها و آموزه‌های محیط زیستی نتوانسته نقش پررنگی از تاریخ سینمای ایران را به ویژه در حوزه سینمای داستانی به خود اختصاص دهد. یک دلیل این لکنت، شاید برگردد به مدیران و متخصصان و فعالان محیط زیستی که شاید هیچگاه سزاوارانه نتوانستند بین گرایه‌های سبز خویش با خواهش‌های اهالی سینما پیوندی ملموس و پیش‌برنده برقرار کنند.
اینک اما در شرایطی به سر می‌بریم که همه باید برای زنده نگه داشتن آخرین چشم‌اندازهای ناب طبیعت در معرض خطر ایران و نیز ممانعت از ورشکستگی صنعت بزرگ و افتخارآمیز سینمای ملّی، دست به دست هم داده و بکوشند تا با هم‌افزایی تنگاتنگ‌تر به بقای یکدیگر کمک کنند. هدف بلندی که یکی از شروط تحققش، بی‌شک بسترسازی مناسب مردمی است تا دوباره و این بار به بهانه‌ی تماشای آثار ممتاز سینمای ایران و جهان با چاشنی محیط زیست، مردم را با سالن‌های سینما آشتی دهند؛ سالنی که قرار نیست برای ارایه‌ی امکاناتی که ارایه می‌دهد، جیب شهروندان ایرانی را نشانه رود!
چنین است که در همین راستا، نگارنده با جلب موافقت مدیران ارشد سازمان حفاظت محیط زیست از فرهاد توحیدی؛ مدیرعامل خانه سینما و امیر اثباتی؛ یکی از معاونینش دعوت کرد تا ضمن بازدید از سالن نمایش قدیمی موجود در پارک پردیسان تهران و بررسی امکانات موجود در آن، کمک کنند تا این سالن قدیمی و خاک‌خورده که گنجایش پذیرایی از 120 تماشاچی را دارد، بتواند با نمایش و نقد و بررسی آثار سینمای ایران و جهان در حوزه محیط زیست، به نخستین سینما تک محیط زیستی ایران و خاورمیانه بدل شود. در این راه البته شورای شهر، وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی و شهرداری تهران هم باید به میدان آیند تا بتوان اولین پاتوق سبز را در تهران کلید زد که بی‌شک می‌تواند به گرانیگاه پیوندی ژرف بین هنرمندان و دوستداران طبیعت ایران بدل شود. به ویژه که یکی از برنامه‌های این مجموعه‌ی هنری/ محیط زیستی، دعوت از بزرگان سینمای ایران و نقد و بررسی آثار ایشان در حوزه‌ی محیط زیست خواهد بود.
باشد که به زودی این آرزوی سبز، جامه‌ی عینیت به تن کند.
آمین.