نقش زیان‌بار صداوسیما در آموزش اخلاق

این پژوهشگر تاریخ معاصر درباره شرایط لازم برای پذیرش اخلاق می‌نویسد:
« به نظر می‌رسد سه شرط عمده برای پیدایش زمینه‌ای که بتوان در آن اخلاق را عرضه کرد و از طرفی تقاضایش نمود وجود دارد. یکی وجود منبع و مصدر اخلاق است؛ دیگری متقاضی و خواهان اخلاق؛ و شرط سوم محیط و فضای مناسبی که داد و ستد در آن صورت پذیرد. شاید با قاطعیت بتوان گفت که در غیبت هر یک از این سه شرط امکان دهش و پذیرش اخلاق ممکن نیست. اول اینکه کسی که خود را در فراوانی نیکی‌ها غرق نکرده باشد و خلق و خوی خویشتن را به سجایا و محاسن انسانی نیاراسته باشد و به آنچه بر زبان می‌راند عمل نکرده باشد نمی‌تواند مصدری برای بروز اخلاق شناخته شود. دوم اینکه کسی که داوطلب پذیرش اخلاق نباشد و اساساً از میلی درونی برای دریافت نیکی‌ها بی بهره باشد و یا اینکه این میل تحریک‌پذیری خود را از دست داده باشد نمی‌تواند به عنوان ستاننده اخلاق شناخته گردد. و سوم اینکه در فضای نامناسب، چه از نظر مفهومی (محیطی که اطمینان بر آن حاکم نباشد و از اعتماد خبری نتوان گرفت) و چه از جهت کالبدی (مکان شایسته و مناسب) امکان داد و ستد اخلاق ممکن نیست.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه می نویسد:
«ما همه روزه شاهدیم که همه مجریان با همه توان، در همه فرصت‌ها، به همه آدم‌ها پند می‌دهند و آنان را نصیحت می‌کنند. این همه تأکید و اصرار از سوی صدا و سیما برای پخش اندرزهای صوتی و تصویری عجیب به نظر می‌رسد؛ تا حدی که این پرسش را به ذهن می‌آورد؛ واقعاً چه اتفاقی افتاده که مقامات این رسانه از همه کارکنانی که جلو دوربین تلویزیون یا پشت بلندگوی رادیو قرار می‌گیرند خواسته‌اند مردم را نصیحت کنند و در واقع در مقام منبع صدور اخلاق بنشینند؟ ما پاسخ این سؤال را نمی‌دانیم اما می‌دانیم نقشی که رادیو و تلویزیون (با این حجم و رنگ غلیظ) برای عرضه اخلاق بازی می‌کند «ناشیانه»، «بی فایده» و در برخی مواقع «زیان‌بار» است.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.