این شبه رسانه نه تنها به اصول حرفه ای و زیبایی شناختی اعتنایی ندارد بلکه به راحتی می توان فهمید که اصول، مفاهیم و آموزه های فرهنگی، دینی و اخلاقی را نیز پشت گوش انداخته است.
پیامبر (ص) فرمود:"اللهم ارنی الاشیاء کما هی" خدایا واقعیت ها را آن گونه به من نشان بده که برای خود هستند.
خدایا درخت را آن گونه به من نشان بده که برای خود است نه آن گونه که من می بینم. خدایا جامعه و واقعیت های فرهنگی و اجتماعی را آن گونه به من نشان بده که برای خود هستند نه آن گونه که من می بینم و یا دوست دارم ببینم و یا آن گونه که بخشنامه ها می گویند و دوستان محفلی و هم مسلکی ها انتظار دارند. خدایا واقعیت را آن طوری که برای خود است برای من نمایان کن " ما هیچ ما نگاه"
سخن پیامبر (ص) سده ها بعد از زبان عین القضات این گونه ترجمه شد:" جوانمردا! این شعرها را چون آینه دان. آخر دانی که آینه را صورتی نیست در خود. اما هر که نگه کند صورت خود تواند در آن دیدن. همچنین می دان که شعر را در خود هیچ معنایی نیست! اما هرکسی از او آن تواند دیدن که نقد روزگار و کمال کار اوست."
عین القضات می فرماید هنر برای آینه شدن اش باید چنان صیقل بخورد که هر چه از مولف در اوست، زدوده شود. مولف حکاک نیست که نقش خود در اثر بندد بلکه او هرآنچه از خود است می زداید و صیقلی می کند تا آینه ای شود که هر که در آن نگرد نقش خود بیند.
این تئوری سده ها بعد و به زبانی دیگر بر قلم کانت پدر فلسفه غرب جاری شد" زیبایی اصلی است بی فایده و فاقد سودمندی" کاپلستون شارح فلسفه در توضیح این نظریه می نویسد اگر اثر وسیله یا حامل پیام مولف باشد، دیگر اثری زیبا نیست، اثری در خود نیست بلکه وسیله ای سودمند است که پس از رساندن محموله بی ارزش می شود و می میرد.
اگر این خط را پیش بگیریم و جلو برویم به رولان بارت فیلسوف فرانسوی خواهیم رسید که حکم به "مرگ مولف" داد و مارشال مک لوهان فیلسوف رسانه این نظریه را به " رسانه پیام است" برگرداند. این قصه سر دراز دارد...
بر اساس نظریه مک لوهان رسانه، خود پیام است نه آنچه که ما از علایق شخصی و گروهی و حزبی گرفته تا رویاها و آرزوها و خواب هایی که دیده ایم، به نام پیام به ناف رسانه می بندیم. رسانه فرغون نیست که پیام ما را مثل تکه های آجر و کلوخ در مقصد خالی کند. رسانه آینه ای است که سازنده اش، نقش خود را از آن زدوده و اثری است که مولفش مرده است. چنین مولفی همان است که واقعیت ها را آن گونه می بیند که برای خود هستند نه آن گونه که او می بیند.