تا اینجا، حسن روحانی تنها رییس جمهور در طول تاریخ جمهوری اسلامی و شاید یگانه رییس دولتی در طول تاریخ معاصر ایران باشد که در پیام نوروزی خود، آشکارا و مستقیم به موضوع محیط زیست پرداخته است. اینکه چرا تاکنون رؤسای ده دولت پیشین هرگز فضایی را به گرایه‌های محیط زیستی در پیام‌های نوروزی خود اختصاص نداده‌اند، البته موضوع مهمی است که شاید روزی عنوان پژوهش دانشنامه‌ی یکی از دانشجویان علوم اجتماعی یا حقوقی باشد. زیرا نگارنده بر این باور است که آسیب‌شناسی فقدان ردپای محیط زیست در کلام نوروزی بزرگان این سرزمین، یکی از مؤلفه‌هایی است که سبب شده تا بازخوردهای نگران‌کننده و پس‌رونده‌اش امروز ما را درگیر بزرگترین بحران‌های محیط زیستی در هر چهار حوزه‌ی تنوع زیستی، آب، خاک و هوا کند. چرا که این ملاحظات محیط زیستی بوده که اغلب در پای مصلحت‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ذبح شده و بر بدهکاری بوم‌شناختی وطن آنچنان افزود تا به مرز ورشکستگی اکولوژیکی در ارومیه، بختگان، زاینده‌رود، تهران، قم، کارون، انزلی، هامون، پریشان و ... برسد.
از چنین منظری است که گوش سپردن به جملات پایانی رییس دولت تدبیر و امید، امید را در دل همه‌ی دوستداران طبیعت ایران زنده کرد، وقتی که از زبان حسن روحانی شنیدیم: «همه تلاش کنیم به محیط زیست‌مان توجه کنیم. نوروز آراستگی است. تلاش کنیم ایران را بیاراییم و نگذاریم خدای ناکرده ایرانِ عزیز ما، زمین، هوا، دریا و تالاب‌هایش آلودگی پیدا کنند.»
نگارنده این سنت‌شکنی سبز را به فال نیک گرفته و امیدوار است در سال 1393، شاهد توجه جدی‌تر مدیران ارشد نظام به رعایت موازین محیط زیستی باشیم.