تاریخ انتشار: ۲۹ مرداد ۱۳۹۳ - ۱۲:۳۱

گاهی به نظر می رسد عذرخواهی و قبول اشتباه از سوی برخی مدیران، برای آنها شبیه به یک فاجعه بزرگ حزبی است؛ خاصه آنها که از حزب گرایی و قبیله گرایی سیاسی بیشترین گلایه را هم دارند!

زنقش پای مجنون می توان پی برد حالش را / که حال رفتگان را بی سخن آثار می گوید

زبان عذرخواهی لال باشد شرمساران را / پشیمان نیست هر کس حرف استغفار می گوید

احمد توکلی، دیروز و در واکنش به «تیتر» یک خبر و القای مفهومی فراتر از چند کلمه در تیتر، از وزیر علوم دولت که در آستانه استیضاح و خروج از کابینه بود، شجاعانه عذرخواهی کرد(اینجا). رفتاری که اصولا زیاد در بین مدیران این کشور بویژه آنها که رسانه ای هم در اختیار دارند، باب نیست!

ای کاش آقای زاکانی که به تقوا و تعهد و ولایتمداری شهره است و از این جریان هم برخاسته و به مجلس رفته، با تاسی به همکار خود، بعد از نطق علیه وزرای دولت و شخص رئیس جمهور و در پاسخ به تذکر رئیس مجلس، در گفتگویی کوتاه، از تهمت استفاده از بورس توسط دکتر روحانی عذرخواهی میکرد.

البته شاید ایشان اطلاعاتی دارد که رئیس مجلس به آن دسترسی نداشته که در اینصورت هم بایستی نظر خود را مستند ارائه کند.

گرچه عذرخواهی در پیشگاه ملت و از تریبون مجلس، صفات ویژه ای می طلبد...

 

* صائب تبریزی

 

 

منبع: خبرآنلاین