به گزارش خبرآنلاین، بیست و پنجم ذیقعده هم زمان با دحوالارض یعنی روز "گسترش یافتن زمین" است. این روز یکی از پربرکت ترین روزهای ایام سال ذکر شده چرا که طبق برخی روایات زمین کعبه، در این روز ظاهر گشته و گسترش یافته است. روزه داری، دعا و ذکر خواندن از اعمالی است که برای روز دحوالارض توصیه شده است.
از امیرالمومنین (ع) روایت شده که فرمود: «نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در بیست و پنج ذی القعده بود. کسی که در این روز روزه بگیرد و شبش را به عبادت بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده است خواهد داشت». همچنین در شب دحوالارض بر اساس روایتی از امام هشتم (ع)، حضرت ابراهیم و حضرت عیسی به دنیا آمده اند.
بیرون آمدن زمین کعبه، اولین معبد روی زمین
آیت الله جوادی آملی در کتاب «صهبای حج»، درباره تاریخ کعبه نوشته است: «کعبه اولين معبد مردمي و عبادتگاه توده انسان ها در روي زمين است: ﴿إنّ أول بيت وضع للناس للذي ببکة... ﴾ که تعيين محل و نقشه ساختن آن به رهنمود و دستور خداي سبحان بود: ﴿وإذ بوّأنا لإبراهيم مکان البيت... ﴾
بنابراين، کعبه اولين معبدي (نه اولين خانه) است که در روي زمين ساخته شد. گرچه بر اساس «دحو الأرض» گفته شده: «مکان کعبه اولين زميني بود که از زير آب بيرون آمد»، ليکن استفاده اين معنا که «اولين خانه ساخته شده کعبه است» از آيه، مشکل به نظر مي رسد؛ زيرا اوليت آن را مقيد کرده که براي عبادت بوده است. البته آيه شريفه ﴿إن أول بيت وضع للناس... ﴾، معناي مزبور را نفي نيز نمي کند، زيرا قيودي همچون وصف، همانطور که اطلاق ندارد مفهوم نيز ندارد، مگر اينکه جمله مشتمل بر وصف، در مقام تحديد باشد. در اين باره و در استفسار از آيه شريفه مزبور، از اميرالمؤمنين (عليه السلام) تصريح به اينکه قبل از بناي کعبه، خانه وجود داشته، نقل شده است.
دحوالارض به چه معناست؟
«دَحو» به معنای گسترش است و برخی نیز آن را به معنای تکان دادن چیزی از محلِ اصلی اش تفسیر کرده اند.
منظور از دحوالارض (گسترده شدن زمین) این است که در آغاز، تمام سطح زمین را آب های حاصل از باران های سیلابیِ نخستین فراگرفته بود. این آب ها، به تدریج در گودال های زمین جای گرفتند و خشکی ها از زیر آب سر برآوردند و روز به روز گسترده تر شدند.
از سوی دیگر، زمین در آغاز به صورت پستی ها و بلندی ها یا شیب های تند و غیرقابل سکونت بود. بعدها باران های سیلابی مداوم باریدند، ارتفاعات زمین را شستند و دره ها گستردند. اندک اندک زمین هایِ مسطح و قابل استفاده برای زندگی انسان و کشت و زرع پدید آمد. مجموع این گسترده شدن «دَحو الارض» نام گذاری می شود.
/6262