اواخر هفته گذشته برخورد زشت و ناپسند برخی از مسئولان ایران ایر با استاد حسین علیزاده با واکنش بسیاری از صاحبنظران و اهالی رسانه قرار گرفت و توجیه و عذر بدتر از گناه آن مسئولان محترم مقیم اصفهان ماجرا را عمیق تر کرد تا اینکه با درایت و شجاعت مدیر هواپیمایی ایران ایر در تهران و عذرخواهی اش از حسین علیزاده این ماجرا ختم به خیر شد.
واقعا جای تاسف دارد که چرا شرکت ها و موسسات ملی و معظمی چون ایران ایر دچار چنین خبط و خطاهایی فاحش می شوند؛ در جایی که تمامی علوم و دانش بشری دنیای امروز در حوزه خدمات اجتماعی و مسائل فرهنگ عمومی به سرعت در حال پیشرفت و تحول است و خوشبختانه به مدد اسباب و تجهیزات رسانه ای به راحتی می توان از تجربیات دیگر کشورهای پیشرفته به خوبی استفاده کرد چرا برخی مدیران و مسئولان ما نه تنها از این تجربیات رایگان استفاده نمی کنند بلکه با تنگ نظری و سوء مدیریت موجب تخفیف و تضعیف جایگاه ارگان و سازمان خود نیز می شوند.
تقریبا در تمامی کشورهای پیشرفته؛ شرکت ها و موسسات خدماتی و مسافرتی برای جذب مخاطب و مشتری بیشتر مترصد موقعیت هایی نظیر حضور هنرمندان سرشناس در محیط و فضای کاری خود هستند و به محض ورود هنرمندان برجسته چه مستقیم و چه غیر مستقیم،از انتخاب آن هنرمند بزرگ در جهت جذب افزایش وارتقاء اعتبار شرکت و موسسه خوداستفاده بهینه می برند . در برخی موارد اساسا اینگونه شرکت ها به عنوان اسپانسر برنامه ها و کنسرت های هنرمندان از ابتدا تا پایان تور کنسرت با هنرمندان همراه می شوند تا برند و لوگوی موسسه خود را به اعتبار و شان هنرمندان گره بزنند.
همچنین در بسیاری از موارد با پرداخت هزینه های گزاف بهره مندی هنرمندان برجسته را از کالاهای تولیدی خود (چه خدماتی و چه غیرخدماتی) رسانه ای کرده و به عنوان تبلیغات محیطی و رسانه ای انتشار می دهند و حال تصور کنید که در ایران نه تنها این چنین نیست بلکه بعضا با هنرمندان بزرگ و برجسته ای چون علیزاده چنین برخوردها و رفتار اهانت آمیزی صورت می گیرد و تلخ تر از آن توجیهات ضد و نقیض و غیر منطقی مسئولان خاطی است که نمی خواهند به اشتباه و تقصیر خویش اعتراف کنند.
بد نیست که در اینجا به نکته و موضوعی اشاره کنم که شخصا شاهدش بودم؛ در اواخر دهه هفتاد بود که از طریق جشنواره موسیقی فجر از یک ویولنسل نواز ایتالیایی دعوت شده بود تا به ایران بیاید آن هنرمند تعریف می کرد که به دلیل اینکه سازش از سازهای معروف و قدیمی ایتالیا بوده مسئولان فرهنگی ایتالیا برای اینکه احیانا آن ساز در انبار هواپیما دچار خدشه و آسیبی نشود یک صندلی بیزنس کلاس برایش تهیه کرده بودند! شاید این نکته ربط مستقیمی با موضوع ما نداشته باشد اما در عین حال بی ربط هم نیست.
به نظر می رسد شرکت ها و سازمان های بزرگ بویژه ارگان های دولتی که معمولا تلاشی برای سود دهی و بهره وری بیشتر درآنها صورت نمیپذیرد هر چند وقت مسئولان و مدیران خود را با روش ها و کنش های معمول و روز دنیا آموزش بدهند تا دیگر شاهد بروز چنین رخدادهای تاثرآوری نباشیم.