به احتمال قریب به یقین استاد علیزاده خود بهتر از هرکس دیگری می دانست با انتشار خبر انصرافش چه اتفاقی رخ خواهد داد. و بازهم به احتمال قریب به یقین این فراز از نامه انصرافش را با وقوف به چنین اتفاقی نوشت: شاید اگر در دیار ما توجه و درک از هنر والای موسیقی همان طور که نزد مردم است، نزد مسئولان ـ که باید خدمتگزاران تاریخ و فرهنگ و هنر باشند ـ می‌بود، یک هدیه و عنوان غیر خودی این همه انعکاس نداشت. وقتی در فضای هنری نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشید می‌شود.
آیا گوشی که باید چنین سخنانی را بشنود، می شنود؟ ای کاش سخن حسین علیزاده در هیاهوی سیاست زدگان درست شنیده شود که اگر شنیده شود اتفاق بزرگی خواهد افتاد. یعنی اگر مسئولان متوجه شوند که علت این که برخی از هنرمندان این سرزمین از توجه غربی ها استقبال می کنند فقط و فقط به دلیل بی توجهی داخلی هاست شاید خیلی از رفتارهایشان را تصحیح کنند. البته پذیرفتن نشان از سوی غربی ها به خودی خود نشان از بی علاقگی به وطن نیست. هنر مرز و جغرافیا نمی شناسد. همان طور که ما در بعضی از جشنواره هایمان به بعضی از هنرمندان خارجی جایزه می دهیم ممکن است این اتفاق برای هنرمندان ما هم بیفتد. همان طور که ما انتظار نداریم هنرمندانی که از ما جایزه می گیرند توسط هم وطنانشان خائن نامیده شوند دیگر کشورها هم انتظار ندارند بابت تقدیری که از هنرمندان ما انجام میدهند به هنرمندانمان بگوییم خائن. منظور این که جایزه گرفتن از غربی ها یک موضوع است و ذوق زدگی در مقابل این جایزه ها موضوعی دیگر. این ذوق زدگی علتش همان چیزی است که استاد علیزاده به آن اشاره می کند. اگر هنرمندی بداند که شان و شخصیتش در داخل کشورش به رسمیت شناخته شده چه نیازی به توجه دیگران دارد؟ بله، اگر هنرمندی مصداق آن چه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد باشد در خور سرزنش و تخفیف است اما هنرمند حکم پری رو را دارد و از تمنای تجلی بی بهره نیست. فرمود:
پری رو تاب مستوری ندارد
در ار بندی سر از روزن برآرد
شما در را بر روی هنرمند هم وطنت نبند آن وقت اگر هنرمند بازهم به سمت شرق و غرب غش کرد او را سرزنش کن. همه حرف استاد علیزاده همین است. حرف حقی که امیدوارم درست شنیده شود. .