واقعیت تلخ این است که در هیچ یک از حیاتی‌ترین عرصه‌ها، حداقل ملاحظه‌های زیست‌محیطی رعایت نمی‌شود؛ در مصرف سوخت خودروها و نیروگاه‌ها و خانه‌ها، در مصرف آب کشاورزی و صنعت، و در حفاظت از خاک در برابر فرسایش... . نتیجه این که ما پیوسته و با شدت مشغول آلوده‌سازی و تخریب سه مایه‌ی نخستین حیات یعنی هوا و آب و خاک، در حدی بس فراتر از میزان استاندارد هستیم.
در مورد محیط‌های طبیعی، هیچ یک از "منطقه‌های چهارگانه" که زیر مدیریت مستقیم سازمان حفاظت محیط زیست است نیز مطابق الزامات زیست‌محیطی اداره نمی‌شوند، تا چه رسد به منطقه‌های گردشگری و دیگر نقاط. در تمام این منطقه‌ها (حتی "پارک‌های ملی" که بالاترین ضریب حفاظتی را دارند، و در پرت‌ترین کوهستان‌های سخت‌گذر) عامل‌های تخریب مانند چرای مفرط دام، جاده‌‌ها، سدها، شکار، آتش‌افروزی، کشاورزی غیراصولی، و مانند این‌ها در کار اند. لازم به ذکر است که همین میانکاله که عنوان پناهگاه حیات وحش و ذخیره‌گاه زیستکره را دارد، هم‌اینک جولانگاه دام‌داران، صیادان غیرمجاز، گردشگران ناآشنا به اصول گردشگری پایدار، و موتورسواران و خودروسواران بی‌ملاحظه است. به گونه‌ای که تمامی ساحل دریا و کناره‌های بخش تالابی، زیر چرخ خودروها و موتورها و زیر پای گذرندگان، کوبیده شده و در حال از دست دادن سرزندگی خود است.
آشوراده و کل شبه جزیره‌ی میانکاله، یک باریکه‌ی حدودا شصت کیلومتری از نهصد کیلومتر کنارهی ایرانی دریای خزر است؛ تنها این باریکه است که تا اندازه‌ای شکل طبیعی خود شامل تپه‌های ماسه‌ای و پوشش گیاهی وحشی را حفظ کرده و مابقی کنارهی خزر، با اجرای هزاران طرح گردشگری و ویلاسازی و آپارتمان‌سازی و بندرسازی، وضع طبیعی خود را از دست داده و سخت تخریب و آلوده شده است. آیا نباید این پنج شش درصد ساحل را برای حفظ میراث طبیعی کشور، برای حفظ نسل ماهیان و پرندگانی که خودمان هم از آن‌ها استفاده می‌کنیم، و برای آن که گوشه‌ای از اصالت منطقه به یادگار بماند، حراست کنیم؟!
گفته‌اند که با ساختمان‌های سبک مانع تخریب طبیعت آشوراده خواهند شد؛ به یاد دارم که پیش از انقلاب اسلامی، در مورد جنگل جلگه‌ای نمک‌آبرود هم همین را می‌گفتند. اما در عمل، ویلاسازی در آن‌جا چنان پیش رفت که هیچ نشانی از ان جنگل باشکوه باستانی برجا نماند، و امروزه در نمک‌آبرود کار به آپارتمان‌سازی و احداث برج هم رسیده است. با توجه به این واقعیت‌ها، امکان رعایت ملاحظات زیست‌محیطی در طرح گردشگری آشوراده، به هیچ‌وجه قابل تصور نیست.
آقای رییس جمهور، لطفا "کارآفرینان" و سرمایه‌گذاران را - اگر به راستی قصد سرمایه‌گذاری دارند- به بخش‌های ساحلی دیگر بفرستید تا طبیعت و زیبایی آن‌جاها را احیا کنند و گردشگران را به آن سوها بکشانند. چرا برای آنان از طبیعت بی‌پناه و ستم‌دیده‌مان که متعلق به همه‌ی ایرانیان است، مایه بگذاریم؟!