کربلا و نیایش دکتر شریعتی

این دیپلمات سابق کشورمان در ابتدای یادداشت با عنوان «اربعین نقبی به تاریخ» می نویسد:
«وقتی نقبی به تاریخ میزنی و روز دهم محرم سال شصت و یکم هجری از کربلا خارج میشوی چه پیاده میروی و چه سواره و یا به مدینه میروی و یا به شام مهم نیست ولی چهل روز بعد در اربعین واقعه کربلا هر کجا هستی بایست و برگرد و به پشت سر خود نگاه کن. مهم بعد زمان و مکان نیست. مهم مسیر است. چه آن مسیری که رهبری اش با حسین(ع) بود و از مدینه آغاز شد و حج را نیمه تمام گذاشت تا بر اساس دین توحیدی ابراهیم حنیف(ع) تاریخی نو در کربلا بسازد و چه مسیری که هدایتش با زینب(س) بود و به شام رسید و پایه حکومتی یزید را لرزاند و به مدینه بازگشت. این دو مسیر و پیامهای آن مکمل یکدیگر هستند، شاید هم یک مسیرند با دو جلوه که هم تاریخ خلق کرد و هم فلسفه و روش زندگی.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در انتهای یادداشت به نیایش دکتر شریعتی با حضرت علی(ع)، امام حسین(ع) و حضرت زینب(س) اشاره کرده و نوشته است:
«و اما تو ای حسین!
با تو چه بگویم؟
«شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل»
و تو ای چراغ راه، ای کشتی رهایی، ای خونی که از آن نقطه صحرا، جاودان می‌طپی، و می‌جوشی، و در بستر زمان جاری هستی، و بر همه نسل‌ها می‌گذری، و هر زمین حاصلخیزی را سیراب خون می‌کنی، و هر بذر شایسته را، در زیر خاک می‌شکافی و می‌شکوفایی، و هر نهال تشنه‌ای را به برگ و بار حیات و خرمی می‌نشانی،
ای آموزگار بزرگ شهادت !
برقی از آن نور را بر این شبستان سیاه و نومید ما بیفکن، قطره‌ای از آن خون را در بستر خشکیده و نیم مرده ما جاری ساز، و تفی از آتش آن صحرای آتش خیز را به این زمستان سرد و فسرده ما ببخش.
ای که «مرگ سرخ» را برگزیدی تا عاشقانت را از «مرگ سیاه» برهانی، تا با قطره خونت، ملتی را حیات بخشی، و تاریخی را به طپش آری، و کالبد مرده و فسرده عصری را گرم کنی، و بدان جوشش و خروش زندگی و عشق و امید دهی!
ایمان ما، ملت ما، تاریخ فردای ما، کالبد زمان ما
«به خون تو محتاج است»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.