به رغم روند افزايشي جمعيت متقاضي مسكن در ميا‌ن‌مدت، حجم تقاضاي بالقوه با توجه به نرخ رشد جمعيت و نرخ رشد خانوار، در بلندمدت نزولي خواهد شد.
در حال حاضر طبق آخرين آمار، تراكم خانوار در واحد مسكوني (بدون احتساب خانه‌هاي خالي)، از 15/ 1 در سال 75 به 05/ 1 در سال 92 رسيده است كه نشان مي‌دهد ميزان كمبود مسكن كه در سال 75 رقمي معادل يك ميليون و 600 هزار واحد بود در سال 92 حداكثر به 645 هزار واحد رسيده است. چشم‌اندازي كه بر اساس نرخ رشد سالانه جمعيت 21/ 1 درصدي در سال‌هاي 90 تا 92 و همچنين نرخ رشد سالانه خانوار 2/ 2 درصدي در همين مدت، براي تقاضاي مسكن در سال‌هاي آتي تصوير شده است، نشان مي‌دهد: در دوره 13 سال منتهي به 1404، به طور متوسط سالانه بيش از 429 هزار خانوار جديد –ناشي از ازدواج- به كل خانوارهاي شهري اضافه مي‌شود كه در كنار ساير پارامترهاي موثر بر نرخ نياز مسكن، بايد سالي حدود يك ميليون واحد مسكوني جديد ساخته شود.
طي سال‌هاي گذشته، نرخ ازدواج در كشور بين 600 هزار تا 800 هزار خانوار در نوسان بوده است.
در طرح جامع مسكن، حجم كنوني متقاضيان مسكن در 4 دهك اول 2 ميليون و 522 هزار خانوار برآورد شده و با احتساب نرخ رشد اقتصادي 2/ 5 درصدي در سال‌هاي آتي، پيش‌بيني شده است هر سال 64 هزار خانوار بر تعداد كم‌درآمدها اضافه شود.
در نسخه پيش‌نويس طرح جامع مسكن، عنوان شده است سالانه بايد 150 هزار خانوار كم‌درآمد و 250 هزار خانوار ميان‌درآمد طي 13 سال با برنامه‌هاي تامين مسكن تحت پوشش و حمايت قرار بگيرند.
هم‌اكنون ابعاد طرح مسكن اجتماعي معادل سالانه 125 هزار خانوار مشخص و قطعي شده است اما هنوز براي وام خريد (طرح دوم مخصوص ميان‌درآمدها) هيچ برنامه‌اي نهايي نشده است.