مهدیه جباری - خبرگزاری خبرآنلاین؛ پسر ،دوباره درخشید. او یعنی دلاور. 18 سال تنها سن دارد. پسری که در دیدار نهایی با هوگو و کلاه آبی مقابل سی محمد کتبی از بلژیک روی شیاپ چانگ رفت . وقتی از پله ها بالا می رفت ، دل ها همه پر از ایمان بودند. او قهرمان بود. پسر فقط می رود برای بردن. تا ته جانش را در رقابت می گذارد. وقتی نتیجه 8 بر 3 پیروز و قهرمان جهان شد، او توانست در اولین حضور خود در مسابقات جهانی به نشان زرین طلا برسد و اولین مدال کاروان تکواندو ایران را کسب کند. آنچه حقش بود.
فرزان را شاید یکسال پیش هیچ یک از مردم ایران نمی شناختند. پسر نوجوانی که تکواندو را از باشگاهی باشگاهی کوچک در شهر زیبای شمالی یعنی تنکابن شروع کرده بود. پسری که گروه فنی فدراسیون تکواندو اولین بار در بازی های آسیایی اینچئون تصمیم گرفتند میدان در اختیارش بگذارند. او شانس مدال نبود اما فراتر از انتظار ظاهر شد. چرا؟ چون می حنگید. روی شیاپ چانگ که می رفت ، می دانست پایان رقابت باید برایش با پیروزی باشد. می دانست یا بازی را می برد یا طوری از میدان می آید که همه باور داشته باشند چیزی در وجودش نبوده که نگذاشته باشد.
فرزان که مبارزه می رود همه را یاد رسول خادم می اندازد. مثل رسول وقتی روی تشک می جنگید و می خواست برنده باشد.مثل روزی که رسول خادارتسف را در هم پیچید . مثل رسول وقتی همین حالا تک تک اعضای تیمش را روی تشک می فرستد برای جنگیدن تا پای مرگ. نوعی از مبارزه که حس غرور مان را برجسته می کند. فرزان بزکش بلد نیست اما خوب می داند فن های تکواندو را چطور باید روی رقبایش اجرا کند. او که به میدان می رود ، عقب نمی کشد ، کم نمی گذارد و اینگونه است که در 8 ماه همه جام های پیش رویش را درو کرده. برای این است که حالا او را امید اول ورزش ایران در المپیک می دانند.
فرزان وقتی در نخستین حضور جهانی اش در یک بازی نفس گیر مقابل روسلان پاسیف از کشور میزبان در راند طلایی پیروز شد ،مبارزه ای که در 3 راند با نتیجه تساوی در عدد 11 به پایان رسید. و امتیاز طلایی اش برای پسر جوان ما بود نشان داد ، رسم مبارزه پا پس کشیدن نیست.
عاشورزاده که نفر اول رنکینگ وزن اول المپیک است با کسب 120 امتیاز این مسابقه ها از حریفان خود فاصله زیادی گرفت. از حالا باید او را در ریو ببینیم و دعای خیر مردم مان را همراهش کنیم تا طلای خوشرنگ المپیک را با افتخار تقدیم میهنش کند
۴۱۴۱