1) بازیهای المپیک و جهانی کشتی طرفداران زیادی دارد که در اغلب موارد هم به کام ما ایرانی‌ها تمام می‌شود. در این میان اما وزن 74 کیلوگرم کشتی آزاد به کابوس همیشگی کشتی‌گیران کشورمان بدل شد. جایی که جردن باروس آمریکایی رقبای سرسخت ایرانی خود را که تا فینال پیش آمده بودند خاک کرد تا ثابت کند که در یک وزن هم که شده، حتی موقت یک مرد آمریکایی گوی سبقت را از شیرمردان ایرانی ربوده است!!
واکنش های در دسترس و رسانه‌ای تر را که مرور می‌کنیم _ برخلاف عادت البته _ نه با تصویر فتوشاپ شده باروکس با لباس نظامی آمریکا مواجه می‌شویم و نه با پوسترهایی که درس مقاومت و ایستادگی را به «کری» گوشزد می‌کنند برخورد می‌کنیم.
جالب‌تر اینکه دلواپسان هسته‌ای و نمایندگان سنای آمریکا آن را دستمایه سوء استفاده های «سیاسی» خود قرار نمی‌دهند!!
و بازهم ردپای تحریم!
2) حالا همین اتفاقات و واکنش‌ها را با برد پی در پی و غرور آفرین بلندقامتان ایران در لیگ جهانی والیبال در برابر تیم ملی آمریکا مقایسه کنیم؛ تشابه اسمی یکی از بازیکنان با وزیرامور خارجه کشورمان، تشبیه اسپک‌های «معروف» به موشک‌های حزب الله، حمله دسته جمعی بازیکنان ایرانی با لباس‌های نظامی، تحریم _ بحث مورد علاقه دلواپسان - و هشتک «تحریمیم، میفهی؟!»، تیترهای «توافق برد- برد حاصل شد - یک ست هم ندادیم» و. .. همه و همه از مسائل مطروحه در این برد کاملا «ورزشی» بود.
والیبال برد، صدا و سیما _ بازهم _ باخت!
3) اما از همه این مسائل جالب‌تر، حاشیه‌ای بود که صدا و سیما در این دوره از مسابقات لیگ جهانی رقم زد: پخش موسیقی پس زمینه از گیرنده‌های تلویزیون در هنگام پخش سرود ملی آمریکا در استادیوم آزادی و در یک کلام سانسور سرود ملی آمریکا از رسانه «ملی»! درحالی که طبق عرف بین المللی و ورزشی بنای تمام ملت‌های میزبان احترام به رسومات و علائم ملی کشور میهمان است، صدا و سیما با ارتکاب این خبط بزرگ، فرهنگ ایرانی را در دید بسیاری از جهانیان خدشه دار کرد.
این اتفاق نه یک بار بلکه به فاصله یک روز در دو بازی متوالی اتفاق افتاد تا فرصت هرگونه بهانه جویی محتمل از صدا وسیما گرفته شود؛ پاسخ صدا و سیما این‌بار نه از طریق مسئولان امر که توسط کارشناس حقوقی ورزش در مصاحبه اینترنتی مطرح شد و ماحصل آن یک جمله بود: « از نظر قانونی هیچ مشکلی نداشته و به کسی هم ربط ندارد!» بنابراین صدا وسیما ثابت کرد که نه تنها به فکر بهانه جویی نبوده، بلکه به شکل خاصی بر موضع دور از شان خود پافشاری می‌کند.
بحث را سیاسی نکنید اما روابط سیاسی‌مان یادتان باشد!
4) در اثنای این اقدام صدا وسیما، حرکت فوق‌العاده ورزشکاران آمریکایی مثال زدنی شد. هنگامی که گزارشگر بازی والیبال ایران و آمریکا اعلام کرد: والیبالیست‌های آمریکایی که پیش از آغاز بازی با خود آب معدنی آورده بودند، به احترام ماه رمضان تا زمان اعلام اذان حاضر به نوشیدن آب نشدند.»
حماسه آفرینی «دلواپسان» - که قطار آن‌ها اکنون به عرصه ورزش رسیده بود! - تمامی ندارد. این گروه حالا ضمن تقدیر و تشکر از والیبالیست‌های آمریکایی یادآور می‌شوند که این بحث ورزشی هیچ ربطی به سیاست ندارد و تذکر می‌دهند که چهره رحمانی این افراد در ورزش والیبال به هیچ وجه توجیه‌گر گرگ‌صفتی کشورهای غربی و به خصوص آمریکا نخواهد بود. نگاهی به واکنشهای این دسته از افراد تناقض‌گویی صریح آن‌ها را آشکار می‌سازد که ذکر دوباره آن‌ها قطعا خارج از حوصله خواهد بود. اما دوره روابط سیاسی ایران و آمریکا در چند صد ساله اخیر که بلافاصله پس از بحث جدایی ورزش و سیاست مطرح می‌شود خط بطلان روشنی است بر ادعاهای آنان. والسلام!
5757