آنچه که باعث شده است این مطلب را بنویسم نه نگاه حرفه ای جوان به طنز است و نه تازه و جذاب بودن برنامه ای که می سازد. در این باره حرف و مطلب بسیار گفته شده و اساسا در تخصص من هم نیست که در این زمینه ها نظر بدهم. من فقط می خواهم به عنوان مخاطب برنامه او از نگاه زیبای او در یکی از برنامه هایش تشکر کنم.
چند روز پیش مهمانان برنامه خندوانه از میان افغان های ساکن ایران انتخاب شده بودند. در خلال برنامه هم «جناب خان» عروسک محبوب این برنامه به بهانه عصای یادگاری که از دوستش که در جنگ او را از دست داده بود، بحث نفرت از جنگ در هر کجا که باشد را با کوتاه ترین و در عین حال زیباترین بیان مطرح کرد، مصمم شدم که این چند سطر را به احترام دست اندرکاران این برنامه بنویسم. حرفم را در چند جمله خلاصه می کنم:
1.سال هاست که به غلط نگاه ایرانیان نسبت به افغان ها نگاهی زشت و غیر قابل دفاع است. انگار نه انگار که روزگاری همین افغان ها هموطن ما بوده اند و الآن آنچه که میراث فرهنگی و ادبی فارسی زبانان خوانده می شود، میراث مشترک هر دو ملت است.
2.افغانستان بعد از ایران بزرگترین کشور فارسی زبان دنیا است و حوزه نفوذ و اشتراک فرهنگی و سیاسی و حتی اقتصادی ماست. ادب و احترام متقابل دو ملت نخستین شرط تاثیر گذاری در این حوزه نفوذ است.
3.یادمان نرود که اگرچه دفاع مقدس محل به نمایش در آمدن رشادت ها و ایثارگری های زیادی بوده است اما این در زشت بودن جنگ و خونریزی تاثیری نمی گذارد. یادمان نرود که ارج نهادن به مقام بالای شهدا و ایثارگران و جانبازان یک چیز است و تنفر از جنگ و خونریزی چیز دیگر.
4.نکته آخر هم اینکه ای کاش به جای این همه هزینه های سرسام آوری که برای تولید آثار بی کیفیت اما به زعم مدیران «فاخر» می شد، اندکی وقت صرف تغییر نگاه این مدیران می شد تا شاهد نگاهی ضد جنگ، صلح طلب و انسانی ، نظیر آنچه که رامبد جوان و «جناب خان» در برنامه شان ارائه می کنند بودیم. ای کاش همه از رامبد جوان و «جناب خان» بیاموزند.
***
براي برقراري ارتباط مستقيم با نویسنده مطلب علاوه بر کامنت هاي زير اين يادداشت، مي توانيد از این حساب توئیتری استفاه کنید: @sadeghrohani