بعد از درگذشت مرحوم عبدالرحیم جعفری، پیشکسوت عرصه نشر و یکی از خادمان نامدار عرصه فرهنگ،آقایان علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و صالحی، معاون این وزارتخانه، به حق تسلیتی برای این چهره خدوم عرصه فرهنگ فرستادند تا از عمری خدمات او که چاپ نزدیک به ۴ هزار عنوان کتاب از جمله آنهاست، تقدیر و تشکر کنند. مردی که به گمانم در تمامی این سال‌ها نه تنها ارج و قربش را نگه نداشتیم که حق مسلم او را برابر همین قوانین و دستگاه قضا که او به آن اعتماد کرد و خواستار رفع ظلم از خود شد و حکم رفع ظلم گرفت، از او دریغ کردیم.
یکی دو روز بعد روزنامه کیهان در صفحه سه خود با نام مستعار سعید متین مطلبی بلند نوشت با این عنوان«جناب وزیر کدام کتاب‌های ارزشمند و ستودنی» عارض وزیر و معاونش شد که چرا از مدیر انتشارات امیرکبیر تقدیر کردند. سپس فصلی مشبع نوشت در انتقاد از آقای جعفری و این که کتاب‌های چه و چه منتشر کرد و به مانند تمامی بزرگان این مرز و بوم که از دید این طرز تفکر و گفتمان، یا ماسون هستند یا وابسته به انگلیس و‌آمریکا و یا دست‌نشانده سیا و ام آی ایکس وزیر ومعاونش را به باد محاکمه گرفت که چرا چنین کردید؟
طبیعی است کسی منکر این نیست که از میان ۴ هزار عنوان کتاب( دقت کنید ۴ هزار عنوان) انتشارات امیرکبیر امکان دارد آثاری هم از دید این جریان مشکل دار باشد، اما این که بخواهند تمامی خدمات این مرد بزرگ را تخفیف داده و آن را چوبی کرده و بر سر موافقان و علاقه‌مندان به زنده‌یاد جعفری بکوبند، طبیعی است که آدمی را به تردید و تردد وا می‌دارد.
کتاب ریشه‌ها؛یادی از ناشر و مترجم/کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی
جالب این بود که سال ۸۷ که با مرحوم جعفری گفت وگویی انجام و در روزنامه دنیا اقتصاد منتشر کردم ایشان نقل قولی کردند که در اینجا بد نیست بخشی از آن را بیاورم
«آیت الله گیلانی گفتند: آقای جعفری! شما باکتاب هایتان ذهن جوان‌های مردم را منحرف کرده‌ای. تعجب کردم و از ایشان پرسیدم کدام جوان‌ها، همان‌ها که در این انقلاب شرکت کرده‌اند، یا همان‌ها که امروز در جبهه‌های جنگ برای دفاع از کشور جان می‌بازند؟»
در جست و جوی عدالت؛ گفت وگو با عبدالرحیم جعفری، بنیانگذار انتشارات امیرکبیر
حال گریزی به نوشته‌های کیهان درباره برجام بزنید. یک نقطه اشتراک در آن نوشته‌ها با همین نوشته و تعریض به وزیر و معاون و آقای جعفری وجود دارد. آن نقطه این است که در هیچکدام از این دو نقطه مثبتی وجود ندارد.اولی(سایر اهل فرهنگ نظیر او )نوکر استعمار بود و تمامی آثاری که چاپ کرد در جهت ترویج فرهنگ غرب و دومی( توافق برجام) نقشه آمریکا و اسراییل برای زمین زدن انقلاب عملیاتی کرد و ... گویی چهار هزار عنوان کتاب بی‌خود تولید شد و یا دو سال بحث و جدل در ماجرای برجام تنها وقت تلف کردن بود و تمامی کشورهای جهان ( به جز اسراییل و برخی از کشورهای مغرض عرب و گفتمان کیهان) اشتباه می‌کنند که این توافق را به نفع همه از جمله ایران می‌دانند و فقط برادران کیهانی و گفتمان مورد نظر آنها درست می‌گویندو می‌اندیشند.
شما مخاطب عاقل و بالغ از این مقایسه چه چیزی به دست می‌آورید؟