محبوبه عمیدی: اگر ترمیناتور 2 و 3 را دیده باشید، احتمالا ربات‌هایی از جنس فلز مایع که پس از هر بار آسیب‌دیدن قابلیت بازسازی کامل بدن را داشتند، یادتان هست. به نظر می‌رسد این نابودگر‌ها نمونه مشابهی هم در فضای کیهانی داشته باشند: خرده‌سیارک‌هایى که پس از ورود به جو زمین اگر هدف سلاح‌های هسته ای هم واقع شوند، به سرعت دوباره سر هم خواهند شد و مسیر زمین را پیش خواهند گرفت.
اگر روزی خطر برخورد یک خرده‌سیارک نسبتا‌بزرگ زمین را تهدید کند، یکی از راه‌های از میان بردن آن استفاده از بمب‌های هسته‌ای است. اما اگر این بمب هسته‌ای بسیار‌کوچک انتخاب شود، تنها می‌تواند به از هم پاشیدن آرام خرده‌سیارک در فضایی محدود منجر شود که اثر آنرا نیروی گرانش متقابل میان ذرات از میان خواهد برد. به عبارت دیگر آنچه شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند، از به‌هم پیوستن مجدد تکه‌های جدا‌شده آنهم با سرعتی بسیار‌نگران کننده خبر می‌دهد.
به گزارش نیوساینتیست، دان کریکانسکی از دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز و کاترین پلسکا از آزمایشگاه ملی لوس‌آلاموس در نیومکزیکو، تصادم بمب هسته‌ای با خرده سیارکی به بزرگی 1 کیلومتر را شبیه‌سازى کرده‌اند. نتایج حاصل از این شبیه‌سازی نشان می‌دهند اگر سرعت پراکندگى تکه‌ها نسبتا پایین باشد، تنها چندین ساعت برای مجتمع‌شدن مجدد آنها و تشکیل دوباره خرده‌سیارک کافی است.
کریکانسکی می‌گوید: «تنها زمانی خرده‌سیارک تکه‌تکه می‌شد که از سرعت بسیار‌بالایی برای انهدام آن استفاده می‌کردیم، در غیر این صورت بین 2 تا 18 ساعت بعد می‌بایست انتظار گرد آمدن مجدد قطعات و ساخت دوباره آنرا داشته باشیم». هفته گذشته، نتایج حاصل از این شبیه‌سازی در کنفرانس علوم سیاره‌ای و قمری در هیوستون، تکزاس اعلام شده است که اگر علاقمند باشید، می‌توانید نسخه پی.دی.اف آنرا از اینجا دریافت کنید.
تحقیقی که در سال گذشته توسط دیوید دیربرن از آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور در کالیفرنیا رهبری شد، نشان داد برای تخریب دائمی خرده‌سیارکی به بزرگی یک کیلومتر، به پرتاب یک بمب هسته‌ای 900 هزارتنی به سمت آن نیاز خواهیم داشت که البته این از قدرت بشر خارج نیست.