ایرانیان هم از این غافله عقب نمی مانند و گروهی در ایران مانند بسیاری در جهان تصویر پروفایل خود را با پرچم فرانسه در می آمیزند.
همان زمان انفجارهای وحشتناک تر در لبنان رخ می دهد، تعداد بیشتری کشته می شوند، افراد بیشتری زخمی: نه کسی پروفایلش را تغییر می دهد، نه کسی ابراز همدردی می کند و حتی از آن بالاتر، حتی خیلی ها متوجه چنین فاجعه دردناکی هم نمی شود.
ترکیه چند ماهی است با حکایت مشابهی رو به روست، مهم نیست چه کسی علت است و معلول کیست، درد این است که جان آدمی گرفته شده، درد آن است که بسیاری مثل خود ما، صبح از خانه بیرون رفته اند، ولی شب باز نگشته اند، بدون ارتکاب هیچ جرمی. اما اندوه آنجاست که گاهی ارزش جان آدمی هم انگار طبقه بندی دارد.
آیا هیچ کاربری در شبکه های اجتماعی تصویر نمایه خود را به پرچم ترکیه تغییر داد؟ آیا هیچ کاربری با قربانیان و جان دادگان ابراز همدردی کرد؟ اصلا چه تعداد از کاربران متوجه وقوع چنین تراژدی شدند؟
خیلی زمان لازم نبود تا اروپا دوباره با چنین فاجعه ای آشنا شود. این بار در بلژیک. بازهم عملیات انتحاری، باز هم ترور و باز هم کشته شدن شهروندانی بیگناه. هم رسانه ها، هم مردم عادی، هم دولتمردان و هم کاربران شبکه های مجازی دوباره غوغا می کنند. پروفایل هاست که به رنگ پرچم بلژیک در می آیند، انواع و اقسام هم دردی هاست که از جای جای کره زمین برای بلژیک سرازیر می شود. خود ما هم انگار ترجیح می دهیم با آنها بیشتر هم دردی کنیم. هم آوایی با کشته شدگان بلژیک و فرانسه می شود فرهیختگی و احترام به حقوق بشر و امثالهم، سخن گفتن از داغداران لبنان و ترکیه می شود، جهان سومی و عقب ماندگی.
نکند خون آنها رنگین تر است؟
تراژدی همیشه تلخ است، اما کاش ارزش جان آدم ها به اعتبار پاسپورتشان نبود.