فضای مجازی را امروز نمی‌توان جدا از فضای عمومی در کشور خواند. این فضا معایب و مزایای بسیار زیادی دارد و جامعه‌ای در استفاده از این فضا موفق است که محاسن آن را بیش از معایبش درک کند. امروز به‌واسطه شبکه‌های اجتماعی راه مراودات بین‌المللی بسیار کوتاه شده است؛ برای مثال در یکی از کشور‌های دنیا، چالشی راه می‌اندازند که ستاره‌ها با یک سطل آب روی سر خود ریختن، توجه مردم را به یک بیماری جلب کنند و این چالش در کمتر از یک ماه به ایران می‌رسد و می‌بینیم ستاره‌های ایرانی نیز که از اقبال بالایی در میان مردم برخوردار هستند، وارد این چالش می‌شوند.
در ایران شبکه‌های اجتماعی به‌تازگی وارد جنبه‌های عمومی زندگی اجتماعی شده و مردم هنوز مختصات این فضا را درک نکرده‌اند و به‌واسطه محدودیت‌هایی که در فضای عمومی دارند، دست بازی در شبکه‌های اجتماعی دارند و دست به هر کاری می‌زنند.
این بی‌قیدی در شبکه‌های اجتماعی یا باید با به‌رسمیت‌شناختن آن و تلاش دستگاه‌های فرهنگی برای ایجاد قیودی حل شود یا با راهکار بهتری از سوی خود کاربران کنترل شود.
خودکنترلی در شبکه‌های اجتماعی نیاز به کاربران تأثیرگذار دارد؛ برای مثال چند روز پیش در شبکه‌های اجتماعی دیدم که رامبد جوان از مردم می‌خواست مانع کسانی شوند که وارد این موج‌های توهین‌آمیز می‌شوند.
به نظر من این بی‌اخلاقی‌ها از درون جامعه می‌آید و از درون هم باید به مقابله با آن پرداخت. شخصیت‌هایی مانند رامبد جوان و کسانی که از اقبال اجتماعی نزد مردم برخوردارند، باید مقابل این بی‌آبرویی در فضای بین‌المللی بایستند و به مردم تذکر دهند که این حمله‌های کامنتی از سوی این گروه‌های اندک چه تبعاتی برای نام ایران و ایرانی دارد.
* جامعه شناس
توجه: این یادداشت در روز ۲۶ تیر ۹۵ در روزنامه وقایع اتفاقیه منتشر شده است.
۴۲۴۲