به گزارش خبرآنلاين،در حالي كه روسيه به صورت معمول عمليات هوايي خود را به وسيله جنگنده‌هاي اين كشور كه در سوريه مستقر هستند انجام مي‌دهد روز گذشته شش فروند بمب‌افكن توپولف از داخل خاك روسيه به پرواز درآمدند و در پروازي رفت و برگشت دو مقر فرماندهي و شش انبار مهمات داعش را هدف قرار دادند. وزارت دفاع روسيه در بيانيه‌اي اعلام كرده كه اين عمليات هدفمند با استفاده از بمب‌افكن‌هاي توپولف 22 ام3 صورت گرفته و مواضع داعش در جنوب غرب،شرق و شمال شرق شهر ديرالزور هدف قرار گرفته‌اند. بر اساس بيانيه وزارت دفاع روسيه بمب‌افكن‌هاي توپولف را در اين عمليات جنگنده‌ها سوخود-30 و سوخو 35 كه از پايگاه حمیمیم در لاذقيه بلند شده بودند حفاظت مي‌كردند.
بمب افکن توپولف 22ام.3 از بمب‌افكن‌هاي راهبردي و مافوق صورت روسيه است كه توان حمل 24 تن انواع بمب و موشک را در برد پروازی حدود 7000 کیلومتر دارد. این هواپیما مجهز به دو موتور توربوفن کوزنتسوف ان‌کی-۲۵ است.
اين بمب‌افكن يکی از مهم ترین و پیشرفته ترین بمب افکن های ساخت شوروی است كه در واقع نمونه اصلاح شده بلایندر قدیمی به حساب مي‌آيد.
پس از طراحی بمب افکن Tu-22 طراحان توپولف کار را بر روی طرح بمب افکنی بر پایه ی بلایندر آغاز کرد. توپولف از ابتدا می خواست با تغییر زاویه پسگرایی بال ها و نصب موتورهای جدید با قدرت افزون تر نمونه‌ای اصلاح شده از Tu-22 را ارائه دهد.
این طرح، طرح شماره 106 نام گرفت اما چندان که باید و شاید موفق نبود. شرکت توپولف طرح شماره 125 که بمب افکنی با بردی بیش از 4.800 کیلومتر و سرعتی بالغ بر 2.500 کیلومتر بر ساعت بود را نیز در سال 1962 به دولت آن زمان شوروی ارائه کرد. پس از تحلیل های فراوان، طرح 125 شرکت توپولف رد و طرح T-4 شرکت سوخو مورد قبول واقع شد. با این که امیدها برای شرکت توپولف داشت به تدریج از بین می رفت، اما این شرکت دوباره دست به طراحی جدیدی با کد 145 زد. طرح 145 هواپیمایی اصلاح شده بر پایه ی Tu-22 بود که توانایی انجام ماموریت ها را چه در سرعت های زیر صوت و چه در سرعت های بالای صوت داشت. برای آن که حداقل نیاز های این هواپیما برای برد آن مرتفع شود، نیاز به استفاده از بال های متغیر بود تا طرح 145را تبدیل به بمب افکنی با انعطاف پذیری بالا و قابلیت پرواز در هر شرایط سرعت پروازی كند. بر اساس پیش بینی ها، هواپیمای جدید سرعتی بالغ بر 2.300 کیلومتر بر ساعت و بردی بین شش تا هفت هزار کیلومتر داشت. پس از آن که طرح T-4 شرکت سوخوی ناکام ماند، در سال 1967 توپولف رسماً مامور توسعه طرح 145 شد. نام هواپیمای جدید، همان Tu-22M بود. بیشتر گام هایی که در راه ساخت Tu-22M برداشته شد، نسبت به زمان خود بی نظیر بود. به خصوص که توجه ویژه ای هم به سیستم بال های متغیر که البته اساس همین طرح بود هم شده بود. بال های Tu-22M که در وسط بدنه قرار گرفته بودند، می توانستند زاویه خود را نسبت به خط عرضی هواپیما برای مطابقت با شرایط پروازی گوناگون تغییر دهند. نوک بال ها حالتی انحنایی و البته باریک و ریشه بال ها هم شکلی عریض و پهن داشت.
Tu-22M3پیشرفته ترین مدل بک فایر بود که نخستین پروازهای آزمایشی خود را در سال 1977 به انجام رساند. در پی انجام تغییراتی، دماغه هواپیما برای جا دادن برخی از سامانه های جدید طولاني‌تر شد و حداکثر زاویه برگشت بال های بک فایر تا 65 درجه افزایش پيدا كرد. همچنین با نصب موتورهای جدید، این نمونه از بک فایر یکی از نقص های اجداد خود که عدم توانایی پرواز سوپر سونیک در ارتفاع دریا بود را هم ديگر نداشت. حداکثر سرعت در مدل M3 به بیش از 2.300 کیلومتر بر ساعت و برد آن به بیش از 6.800 کیلومتر افزایش یافت. همچنین با افزایش باورنکردنی تسلیحات قابل حمل، M3 می توانست دوبرابر M2 تسليحات حمل كند. در سال 1985 تست های مختلفی از پرواز در ارتفاع پایین انجام شد که همگی حاکی از موفقیت عملکرد هواپیما در ارتفاع پایین بودند.
یکی از جنبه های خاص این بمب‌افكن بینابین بودن آن از رده بمب افکنهای استراتژیک و بمب افکنهای تاکتیکی است. اين بمب‌افكن قادر است با بردي كه دارد انواع بمب ها و موشکهای ضد کشتی و کروز هواپایه را حمل كند. نكته مهم ديگر بالهاي متغير اين بمب‌افكن است كه به آن امكان مي‌دهد تا گستره وسیعی از سرعتهای فرو صوت تا فراصوت(2/2 ماخ) پرواز كند.
5454