استقلال دیروز مقابل نساجی بازی کرد؛ یک بازی کاملاً تدارکاتی در کوران بدنسازی برای باز کردن بدن بازیکنان و دور نشدن آن‌ها از شرایط مسابقه... قطعاً در چنین دیداری قرار نبوده استقلال کار تاکتیکی خاصی انجام بدهد که نیاز به برگزاری بازی پشت درهای بسته باشد اما آبی‌ها با اینکه سال‌هاست از این ترفند هیچ نفعی نبرده‌اند، باز هم میان بازیکنان خود و هواداران‌شان فاصله انداختند تا لازم باشد از صاحب تفکری که حتی بازی دوستانه مقابل تیم لیگ یکی در فصل بدنسازی را پشت درهای بسته برگزار می‌کند، بپرسیم؛ این سیاست به استقلال کمک خواهد کرد؟ مگر غیر از این است که شما در فصل نقل و انتقالات ستاره‌های محبوب سال‌های قبل خود را برگردانده‌اید که برای هوادار (هواداری که از شکست مقابل العین سرخورده شده و حالا می‌خواهد دوباره از نو به تیم محبوب خود اعتماد کند) جذابیت ایجاد کنید؟ این جذابیت پشت درهای بسته ایجاد می‌شود؟ درهای بسته هیجان تولید می‌کند؟ بگذارید هوادار بیاید، بگذارید رسانه‌ها این حضور پرشور هوادار و حمایت آن‌ها از بازیکنان را پوشش بدهند. فوتبال، با همین هیجانات مهمترین ورزش دنیا شده است. اروپایی‌ها فوتبال را پشت درهای بسته تبدیل به صنعت نکرده‌اند. هیچ اقتصادی از درهای بسته عبور نمی‌کند، هیچ هیجانی پشت درهای بسته تولید نمی‌شود.
* این یادداشت در ستون حرف‌آخر یک‌شنبه ۱۱ تیر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.