این تیم ملی، با اقتدار به جام جهانی رسیده و بدون نیاز به نتیجه دو بازی آخرش به روسیه صعود کرده اما در سکوت خبری به کره‌جنوبی می‌رود تا لازم باشد از خودمان بپرسیم حتماً تیم ملی باید به ما استرس بدهد تا پیگیر اخبار و اتفاقاتش باشیم؟
اگرچه بخشی از این سکوت و بی‌خبری به رویه عجیب کی‌روش برمی‌گردد که اخیراً علاقه‌مند شده تیمش را از مردم و رسانه‌ها دور نگه دارد اما بخش عمده‌اش متوجه خود ماست که ۴ سال پیش وقتی در کار صعود تیم ملی به جام جهانی برزیل گره افتاده بود، چهارچشمی اخبار این تیم را تعقیب می‌کردیم و در عوض حالا که این تیم مایه سربلندی فوتبال ما در آسیا بوده و قدرتش را به رخ رقبا کشیده، از تیم‌ملی غافل شده‌ایم.
باور کنید این ملی‌پوشان گناه نکرده‌اند زودتر از همیشه به جام جهانی رسیدند. صعود قاطعانه آن‌ها نیازمند حمایت بیشتر است، نه بی‌توجهی و بی‌تفاوتی محض... رویه‌مان را در قبال تیم ملی باید تغییر بدهیم. اگر توقع داریم این تیم در جام جهانی از گروهش صعود کند، باید نسبت به تیم ملی حساسیت بیشتری داشته باشیم. نباید به این باور دامن بزنیم که دوست داریم لقمه را دور سرمان بچرخانیم و بعد بخوریم. رفتارمان با تیم ملی باید در شأن و منزلت تیمی باشد که با تمام کاستی‌ها، در جنگ نابرابر با رقبا، آقای آسیا شده است.
* این یادداشت در ستون حرف آخر یک‌شنبه ۵ شهریور روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.