تنها چند ساعت بعد از نمایش نیکی هیلی و طرح اتهامات‌اش علیه ایران، وزیر امور خارجه کشور، سفیر ایران در بریتانیا، دفتر نمایندگی در نیویورک و برخی دیگر از مسئولین دستگاه دیپلماسی وارد فضای رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی شدند.
آن‌ها بلافاصله میان اظهارات خانم هیلی و دروغ‌های مشهور کُلین پاوول در مورد عراق - با ادبیاتی که افکار عمومی آمریکا می‌فهمد - تشابه برقرار کردند؛ یافته‌های هیأت تحقیقاتی سازمان ملل را در مقابل مدعیات آمریکا قرار دادند و تناقض میان آن‌ها را برملا کردند؛ برای چرخاندن میز، به گزارش موسسه CAR در مورد استفادهٔ داعش از سلاح‌های آمریکایی استناد کردند و «ریاکاری» آمریکایی را نشانه گرفتند؛ به فروش سلاح به عربستان سعودی و نقش آن در جنایات جنگی این رژیم در یمن اشاره کردند و «قانونی بودن» این مراودات را زیر سئوال بردند. سپس پرسش‌هایی از دولت آمریکا مطرح کردند که آن را در عمل از جایگاه دادستان به جایگاه متهم تنازل داد:
پرسیدند از کجا معلوم موشکی که خانم هیلی به نمایش گذاشت (حتی اگر ایرانی باشد) همان موشکی است که به فرودگاه ریاض اصابت کرده است؟ از کجا معلوم این موشک «قبل» از تصویب قطعنامه شورای امنیت و اجرایی شدن ممنوعیت به یمن منتقل نشده؟ بعد هم، چطور ایران توانسته با وجود محاصره دریایی و زمینی و هوایی یمن - که از آن غذا و دارو هم عبور نمی‌کند - چنین موشکی به این کشور «قاچاق» کرده باشد؟ ضمن به رسمیت شناختن حق «دفاع مشروع» یمن، پرسیدند چطور و با استناد به چه شواهدی دولت آمریکا حتی قبل از دولت عربستان سعودی، تنها چند ساعت بعد از حمله به فرودگاه ریاض، «ایران» را مسئول این حمله خوانده است؟
آن‌ها در عرض چند ساعت فضای رسانه‌ای را از انحصار خانم هیلی و دوستانش خارج ساختند و بحثی را «عمومی» کردند که مقامات آمریکا آمادگی شرکت در آن را نداشتند.
آن‌ها به چاپ پُسترهای ضد آمریکایی در سطح شهر تهران، ایراد سخنرانی‌های تند و عصبی، توزیع تراکت و پلاکارد شعار در صفوف نماز جمعه یا نهایتاً نوشتن چند توئیت به زبان فارسی بسنده نکردند. امروز در هر رسانه‌ٔ آمریکایی یا هر نهاد بین‌المللی که صحبت از مدعیات دولت ترامپ علیه ایران می‌شود، پاسخ‌های مستدل و «ضد حمله»های موثر و کارشناسانهٔ دستگاه دیپلماسی کشور کفهٔ ترازو را به نفع ایران سنگین می‌کند.
این کیفیت از «دیپلماسی» محصول همان «مدیریت اعتدالی» است که «سلبریتی»های ایران در یک حرکت غیرمسئولانه و عجیب از آن ابراز برائت و پشیمانی کرده‌اند. این همان شیوه سیاست‌ورزی است که اگر نبود، امروز در ردیف‌های بودجهٔ کشور، به جای «ریال»، این دوستان به نحوهٔ تخصیص «نخود و لوبیا» اعتراض می‌کردند!
*حقوقدان بین الملل/عضو مطالعات ژنو
52310