یادداشت حقیر در سال پیش و شرایط تهران از دیدگاه زلزله امیدوارم این‌دفعه یادداشت قبلی را با توجه ویژه مورد مطالعه قرار دهید تا کمتر انشا الله شاهد مشکلات غیر قابل جبران باشیم؛ والله خطرات و راه حل ها را بخوبی میشناسیم کمی همت کافی است.
با دنبال کردن گسلها به جایی نخواهیم رسید باید وارد فاز عملیاتی در تمامی امور "مدیریت بحران" شویم در هر زمینه ای در صنعت، ساخت و ساز، مهندسی ، پزشکی، امداد و نجات، اموزش عالی بی بندو بار.... راه دیگری نیست، واقعا نیست!
مسلما یکی از روشها همواره این بوده است که ما صبر میکنیم تا اتفاقی رخ دهد سپس برای مقابله با ان اقدام میکنیم، بلی این یک روش شناخته شده است که در برخی موضوعات از ان در سیستم های مدیریتی بهره می بریم ولی ایا با توجه به شرایط کشور و امکانات و محدودیت های ان این راه حل درستی برای ما قلمداد میشود؟
بنظر می رسد تفکر دوم یعنی مواجعه با شرایط حاصل در تفکر برنامه ریزی های ما جا گرفته است که شاید برنامه ریزی برای جلوگیری و امادگی و کاهش اثرات از قبل الگوی بهتری باشد ! انچه امروزه در کل جهان از ان استفاده میشود.
در خاتمه ضمن تکرار مکرر دو موضوع که در یادداشت های حقیر بارها تکرار کرده ام و دیده میشود بدلیل بی دقتی در گسترش بی رویه اموزش عالی نظام علمی/فنی کشور کاملا مختل شده است و از سوی دیگر نظام مدیریتی و برنامه ریزی برای اینده ایمن و پایدار (مدیریت بحران های طبیعی و انسان ساز) به تاسی از این امر در هر بخشی بسیار ضعیف و متزلزل است! که توجه فوری مسئولین محترم کشور را می طلبد.
امید است که با کمی برنامه ریزی مصیبت های پی در پی را در کشور دیگر تجربه نکنیم، انشاالله