برای روزبه که چشم ما شد

تمام دوران فوتبال روزبه یک طرف و آن صحنه‌ای که برای نجات دروازه ایران خودش را مقابل توپ قرار داد و مسیر شوت بازیکن مراکش را سد کرد، یک طرف... همان یک صحنه برای آن که فارغ از هیاهوی قرمز و آبی، قدردان تلاش این جوان باتعصب باشیم، کافی است. اگر چه دیروز عده‌ای که روی هر چه تماشاگرنمای استادیومی را سفید کرده‌اند، در فضای مجازی از آسیب‌دیدگی روزبه ابراز خوشحالی کردند اما به هیچ عنوان معیار علاقه و احترام فوتبال‌دوستان ایرانی به چشمی و یکایک ملی‌پوشان غیرتمند فوتبال ایران، واکنش‌های منزجرکننده این تماشاگرنماها و کاربرنماهای فضای مجازی نیست. روزبه آن‌چه باید برای تیم ملی انجام می‌داد را همان روز بازی با مراکش به نمایش گذاشت و نامش به افتخار و احترام در تاریخ فوتبال ایران ثبت شد. اگر اعلام خبر رسمی آسیب‌دیدگی چشمی، ترفند و پلتیک کارلوس کی‌‌روش نباشد که بعید می‌دانیم باشد، روزبه از امروز تماشاگر جام جهانی است اما باور کنید گاهی اوقات می‌توان یک تماشاگر را به اندازه سوپراستارها دوست داشت. روزبه چشمی، امید ابراهیمی، وحید امیری و یکایک شاگردان کارلوس کی‌‌روش مقابل مراکش، مرزهای بازی غیرتمندانه را جابه‌جا کردند و تعریف تازه‌ای برای بازی متعصبانه ارائه دادند. مهم نیست فردا مقابل اسپانیا و هفته آینده مقابل پرتغال، چه نتیجه‌ای رقم می‌خورد؛ ما حتی مقابل مراکش هم از این بچه‌ها چیزی جز تلاش مردانه و بازی غیرتمندانه توقع نداشتیم. نتیجه را رها کنید، نتیجه فقط عدد است.

^{* این یادداشت در سرمقاله سه‌شنبه ۲۹ خرداد روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}