شور این ماجرا را درآورده‌اند. کار را به جایی رسانده‌اند که قضیه حال به هم زن شده؛ هر بار یک حمله عجیب و غریب به تیم ملی. هر دفعه یک آشوب، یک حمله، یک حرف اضافه. این بار مرکز حمله سردار آزمون است.
جرم او نامشخص و اتهامش بی‌دلیل و خنده‌دار است. منظور آن‌هایی که به سردار حمله می‌کنند، چیست؟
مهاجم نوک تیم ملی ایران در لایه‌های دفاعی منتخب لالیگا و ستاره‌های رئال‌مادرید و بارسلونا باید چه کند؟ برابر مدافعانی مثل راموس و پیکه باید آتش‌بازی کند؟
آن‌هایی که برای حمله به تیم ملی آماده‌اند، هر بار یک بهانه دارند. یک بار سیرالئون، یک بار مسعود شجاعی، بار دیگر مهدی طارمی و این بار سردار آزمون!
امیدواریم با این بازی‌های درخشانی که تیم ملی به نمایش گذاشته و افکار عمومی و رسانه‌های مهم دنیا آن را تحسین کرده‌اند، این حمله‌ها برای بار آخر باشد.
تحمل‌ناپذیر و مأیوس‌کننده است وقتی می‌بینیم عده‌ای از همه‌جا بی‌خبر فقط حمله کردن را یاد گرفته‌اند. آن هم حمله به تیم ملی و بازیکنانی که در جام جهانی حضور دارند.
شکست ۳- صفر آرژانتین مقابل کرواسی یک فاجعه ملی برای تمام آرژانتین است، اما آیا کسی لیونل مسی را سیبل می‌کند؟ در فضای مجازی کدام آرژانتینی به مسی حمله کرده است؟
بعضی‌ها که معلوم نیست دل‌شان از کجا پر است، هر کاری که تیم ملی ایران انجام می‌دهد را نمی‌بینند. نابینا را همه می‌دانند که چشم بینا ندارد، اما کسی که ادای کور بودن درمی‌آورد از همه خطرناک‌تر است.
متأسفانه از شانس بد در فوتبال ایران با چنین افرادی مواجه شده‌ایم.
*نکته: این یادداشت در تاریخ 2 تیرماه 97 در صفحه 2 روزنامه خبر ورزشی منتشر شده است