آموزش‌وپرورش از گذشته دارای نیروهای فداکاری بود که ساده و بی‌پیرایه با صبر و متانت و روش‌هایی انسانی و مؤثر به امر تعلیم و تربیت می‌پرداختند. در عصر حاضر به دلایل مختلف شاید ازنظر کمی نیروهای کم‌تری با ویژگی‌های فوق یافت شوند ولی بسیاری از آن‌ها در قید حیات‌اند و هر از چندی ستاره‌ای از این کهکشان بی‌سروصدا پرمی‌کشد و راهی دیار باقی می‌شود. و زنده نگاه‌داشتن یاد و خاطره و تبیین روش‌های آن‌ها از وظایف جاماندگان از قافله رحیل است.
یکی از بزرگان عرصه تعلیم و تربیت که حق بزرگی بر گردن آموزش‌وپرورش دارد در ماه گذشته آرام از میان جمع اولیای امور تعلیم و تربیت رخت بربست و فرهنگیان را تنها گذاشت. انصافاً شروع ماه مهر بدون حضور "حسین خوشنویسان" سخت است. مردی که آرام و صبور با حلم و طمأنینه و تعامل مؤثر در قبل از انقلاب در مدارس کمال و کارآموز و مفید و...به تعلیم و تربیت نسل ارزشمند همت گماشت و در بحران‌های اول انقلاب با تصدی ریاست آموزش‌وپرورش شمیران و ۲ نوبت مدیرکلی آموزش‌وپرورش استان تهران و... تلاش کرد تا چرخ آموزش‌وپرورش متناسب با شرایط آن زمان به‌خوبی بچرخد.
این یار دوست‌داشتنی و محبوب شهیدرجایی که با وقت گذاری و شجاعت و جوان‌گرایی و ریسک‌پذیری مثال‌زدنی نسلی جدید از مدیران را به آموزش‌وپرورش تزریق کرد و درحالی‌که بسیاری از مدیران دستگاه فرهنگی پس از بازنشستگی به مشاغل دیگری روی می‌آورند این مرد بزرگ ساده‌زیست تا آخرین لحظه زندگی حدود ۹۰ ساله خود به مدرسه و آموزش و تعلیم و تربیت پای‌بند ماند.
سالم زیست و ان‌شاالله با معصومین محشور گردد. انتظار می‌رود وزارت آموزش گروهی را مأمور کند تا روش‌های مدیریت و جوان‌گرایی این مرد بزرگ را با روش‌های مختلف ازجمله جمع‌آوری تاریخ شفاهی تدوین و منتشر نمایند.