سینما و تلویزیون، نقش بسیار مهم و موثری در شناساندن آثار تاریخی و طبیعی از یک‌سو و نشان دادن هتل‌ها و زیرساخت‌های گردشگری از دیگرسو دارند. این در حالی است که به ندرت می‌توان به هویت مستقل این آثار و مراکز در فیلم‌ها و مجموعه‌های سینمایی اشاره کرد از سوی دیگر صدا و سیما و متولیان میراث فرهنگی و گردشگری هم از این ظرفیت، بهره چندانی نمی‌برند و امکانات لازم را در اختیار سینماگران نمی‌گذارند.
نه صدا و سیما و نه سازمان متولی میراث فرهنگی، امکانات لازم را برای سینماگران در جهت معرفی جاذبه‌های تاریخی و طبیعی فراهم نمی‌کنند. چه اشکالی دارد سینماگران به معرفی امکانات گردشگری خود بپردازند؟ بیشتر کشورهای دنیا از طریق جذب گردشگر، سالانه به میلیون‌ها دلار دست پیدا میکنند و به تبلیغ و معرفی بنایی می‌پردازند که شاید 100 سال قدمت داشته باشد اما ما تا چه اندازه توانسته‌ایم آثار و محوطه‌های تاریخی خود از یک‌سو و هتل‌ها و مراکز اقامتی خود را از سوی دیگر به علاقه‌مندان معرفی کنیم و در جذب گردشگر موثر باشیم؟
فیلمنامه‌نویسان و کارگردانان دلشان می‌خواهد به سمت اماکن باستانی و جاذبه‌های گردشگری بروند با این کار هم می‌توانند فضاهای تاریخی و گردشگری را به مخاطب خود معرفی میکنند و هم به جذابیت‌های بصری کار خود بیفزایند اما لازمه این کار، خارج شدن دوربین از شهر تهران و سفر به شهرهای مختلف است و تهیه‌کننده‌های سینما و تلویزیون به‌دلیل این‌که فکر میکنند، انجام این کار، مستلزم صرف هزینه‌های بسیاراست، چنین امکانی را در اختیار فیلمنامه‌نویسان و کارگردان‌ها قرار نمی‌دهند.
ایران تنها در تهران خلاصه نمی شود و بهتر است جلوه‌های مهم گردشگری را در شهرهای مختلف جست‌وجو کرد. اما تلویزیون، تنها از پروژه‌های الف، پشتیبانی می‌کند و ما تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که از بازیگران متفاوت با لهجه‌های گوناگون دعوت کنیم و این افراد خرده فرهنگ‌ها و لهجه‌هایی را با خود به همراه می‌آورند که بازتاب کامل شهر مورد نظر نیست. زمان و مکان در آثار داستانی و سینمایی ما معنا ندارد و ما نتوانسته‌ایم به مکانی که برای قصه خود انتخاب می‌کنیم هویت دراماتیک بدهیم به این معنی که فرقی نمی‌کند لوکیشن ما خیابان شریعتی باشد یا نواب؟! شمال باشد یا جنوب.