علی کورعباسلو: پیش از دیدار باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا با بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی بسیاری از تحلیلگران سیاسی از وجود اختلاف نظر بین دو طرف در زمینه روند صلح خاورمیانه خبر می‌دادند.
مذاکرات بی‌نتیجه واشنگتن نه تنها درستی این قبیل پیش‌بینی‌ها را به اثبات رساند، بلکه نشان داد که اختلافات بسیار عمیق‌ترند. جدای از تأکید اوباما (همچون سایر رؤسای جمهور آمریکا) بر ضرورت حفظ امنیت رژیم صهیونیستی و این که این امر اولویت نخست آمریکاست، در هیچ یک از شش محور اصلی مذاکرات واشنگتن توافقی بین دو طرف حاصل نشد. تاکنون این سطح از اختلاف بین دو متحد قدیمی سابقه نداشته است. اما به راستی علت این امر چیست؟
پیام نتانیاهو که از جانب صهیونیست‌های افراطی سخن می‌گفت، ضرورت در اولویت قرار دادن موضوع ایران و برخورد قاطعانه با برنامه صلح آمیز هسته‌ای آن بود. به اعتقاد نتانیاهو، برای پیشبرد روند صلح خاورمیانه ابتدا باید پرونده ایران بسته شود. او ایران را عامل اصلی عدم پیشرفت روند صلح می‌داند. او در عین حال اعلام کرد که در صورت به رسمیت شناختن اسرائیل از سوی فلسطینیان، آماده برگزاری فوری مذاکرات با آنهاست. با این حال وی به مسائل مهمی همچون توقف شهرک‌سازی هیچ اشاره‌ای نکرد.
برخی تحلیلگران معتقدند نتانیاهو در نخستین دیدار خود با اوباما قصد داشت با تحت فشار قرار دادن رئیس‌جمهور نسبتاً جوان آمریکا، همچون گذشته حمایت بی‌چون و چرای واشنگتن را کسب کند اما اظهارات اوباما او را ناکام گذاشت. اوباما گفت که با وجود اهمیت مسئله ایران، موضوع صلح با فلسطینیان در اولویت قرار دارد. او تاکید کرد که نتانیاهو باید به موافقت نامه‌های آناپولیس و نقشه راه پایبند باشد و روند شتابان شهرک‌سازی را متوقف سازد. این اظهارات آشکارا خشم و نگرانی نتانیاهو را برانگیخت. با این حال اوباما برای رفع نگرانی این مقام جنگ طلب رِژیم صهیونیستی ضرب الاجلی برای به نتیجه رسیدن مذاکرات با ایران تعیین کرد که برخلاف انتظارات بود.
اوباما گفت: یکی از مسائلی که درباره‌اش مذاکره کردیم، افزایش نگرانی‌ها درباره احتمال دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای بود. دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای نه تنها برای منطقه بلکه برای کل جهان خطرناک است. ما می‌کوشیم ایرانی‌ها را متقاعد کنیم که به نفعشان نیست سلاح هسته‌ای را دنبال کنند. این قبیل اظهارات در حالی بیان می‌شوند که ایران بارها تأکید کرده به دنبال سلاح هسته‌ای نیست و تمامی فعالیت هایش تحت نظارت سازمان بین‌المللی انرژی اتمی قرار دارد. نکته جالب آن که، اسرائیل تنها کشور در منطقه خاورمیانه است که دارای زرادخانه سلاح‌های هسته‌ای است و برخی کارشناسان تعداد بمب‌های هسته‌ای آن را 200 عدد ذکر می‌کنند.
برخی کارشناسان امور سیاسی غربی با اشاره به اظهارات ضدو نقیض نتانیاهو درباره روند صلح خاورمیانه، برنامه هسته‌ای ایران و آغاز مذاکرات با فلسطینیان می‌گویند، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در شرایط کنونی علاقه‌ای به دادن امتیاز به طرف فلسطینی و اعراب ندارد. او به طور مداوم از ضرورت آغاز فوری مذاکرات صلح با فلسطینیان دم می‌زند، اما آشکار است که با تشکیل دولت مستقل فلسطینی مخالف است. در حقیقت او به فلسطینی‌ها به چشم شهروند درجه دو نگاه می‌کند و تمایل دارد که آنها تحت نظارت کامل تل آویو زندگی کنند.
نتانیاهو از یک سو می‌گوید: آشکارا می‌گویم که نمی‌خواهیم بر فلسطینیان حکومت کنیم بلکه می‌خواهیم با صلح در کنار آنها زندگی کنیم ، اما از سوی دیگر کوچکترین اشاره‌ای به ملزومات چنین زندگی‌ای نمی‌کند. اظهارت نتانیاهو انتقادات بسیاری را برانگیخته است. صائب عریقات مشاور محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین و مذاکره کننده ارشد این تشکیلات، با اشاره به اظهارات نتانیاهو درباره حکومت فلسطینی‌ها بر خود می‌گوید: چگونه می‌توان به عنوان یک فلسطینی بر خود حکومت کرد در حالی که روند شتابان شهرک‌سازی همچنان ادامه دارد و بسیاری از مناطق فلسطینی هنوز هم در محاصره قرار دارند.
به گفته یک کارشناس، از لابه‌لای سخنان نتانیاهو می‌توان دریافت که او به دنبال اهداف دیگری بوده است، اهدافی که اشاره مستقیم به آنها برایش مقدور نبوده است. یکی از این اهداف، تلاش برای به رسمیت شناخته شدن اسرائیل از سوی فلسطینی‌ها و سایر کشورهای عربی است. او در دیدار با اوباما کوشید تا اسرائیل را در خطر نشان دهد، خطری که هر دم افزون می‌یابد .
به عنوان مثال، او می‌گوید آماده آغاز فوری مذاکرات با طرف فلسطینی است. اما بلافاصله تحقق این امر را در گرو به رسمیت شناخته شدن اسرائیل از سوی فلسطینی‌ها می‌داند. او می‌گوید: فلسطینی‌ها باید اسرائیل را به عنوان کشوری یهودی به رسمیت بشناسند و ابزار دفاع از خود را در اختیار آن قرار دهند، در این صورت می‌توان ترتیبی اتخاذ کرد که فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها در صلح و امنیت در کنار یکدیگر زندگی کنند.
کاملاً روشن است که به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی امتیاز بزرگی برای این رژیم و شخص نتانیاهو به شمار می‌رود. در بهترین حالت، به رسمیت شناختن اسرائیل به معنای فراموش کردن تمامی جنایاتی است که جنگ طلبان این رژیم بی‌هیچ ترس و واهمه‌ای تاکنون مرتکب شده‌اند. همچنین به معنای مشروعیت بخشیدن به سیاست‌های آنها در گذشته و حال است.
اگر مقام‌های تشکیلات خودگردان فلسطین در شرایط کنونی اسرائیل را به رسمیت بشناسند، دچار اشتباه بزرگی خواهند شد و امتیاز مهمی را از دست خواهند داد. در این میان نقش سایر کشورهای عربی نیز بسیار پراهمیت است. این کشورها باید با حمایت واقعی از مردم فلسطین و نمایندگان واقعی آنها، رژیم صهیونیستی را تحت فشار قرار دهند تا به خواسته‌های فلسطینیان تن دهد.