در ششمین روز جشنواره، در بخش تکنوازی اساتید، نخستین نوازنده مجید کیانی بود. وی نخست موسیقی مشرق زمین و ایرانی را مبتنی بر موسیقی تکنوازی عنوان و اظهار کرد: «یکی از ویژگی‌های موسیقی ایرانی تکنوازی است. در اصل تکنوازی اساسی برای بخش موسیقی ماست. البته تکنوازی در طیف بسیار گسترده با شیوه‌های مختلفی در موسیقی ما خود را نمایان کرده است». وی به ارائه تقسیم‌بندی سه شیوه تکنوازی در موسیقی پرداخت و گفت: «یک شیوه به صورت خلاق به صورت بداهه در دستگاه مورد نظر بدون توجه به رپرتوآر یا همان ردیف دستگاهی بدیهه‌سرایی می‌کند. دسته دوم به صورت ترکیبی و تلفیقی است با استفاده از شیوه‌های موسیقی عربی و کشورهای همجوار دیگر دست به بداهه می‌زند اما نوع سوم بر اساس رپرتوآر موسیقی ایرانی که همان ردیف باشد بداهه‌پردازی می‌کند».
شیوه کیانی بسیار سنتی است تا جایی که مضراب را بین انگشت شست خود قرار می‌دهد. در حالی که در شیوه جدید، مضراب بین انگشت سبابه قرار می‌گیرد. در شیوه کیانی کنترل مضراب بسیار سخت است زیرا نواختن این‌ها و شگردهای مختلف کار سختی است. به همین خاطر شیوه کیانی شیوه‌ای ساده می‌نماید. وی در اجرای خود گوشه‌های داد، خسروانی، فیلی، خاوران، ترب‌انگیز و نیشابورک را در دستگاه ماهور متخذ از ردیف میرزا عبدالله را نواخت. سنتور وی عمدتاً در یک یا دو اکتاو سنتور گردش دارد به همین خاطر مانند دیگر شیوه‌ها از امکانات سنتور بهره نمی‌گیرد. در این اجرا وی فقط یک بار پشت خرک رفت. نکته بارز مضراب وی است که بدون نمد است زیرا در این شیوه از ساز صدایی ملایم و روان به گوش نمی‌رسد. ضمن این‌که وی در دو سه مرتبه مضرابش را بی‌محابا به ساز زد که موجب ایجاد صدایی خارج شد. وی در نواخت ریزها مجبور می‌شد آرنج دست را متناسب با نوع ریز بالا و پایین کند در حالی که در شیوه جدید مچ دست ثابت و به راحتی امکان کنترل مضراب وجود دارد. کیانی علی‌رغم سادگی در نوازندگی همواره حواشی فراوانی را حول و حوش خود داشته است. گفتارها و کنسرت‌های پژوهشی وی موجب چالش‌هایی در بین موسیقی‌دان‌ها بوده است.
پس از تکنوازی کیانی نوبت به جلال ذوالفنون رسید. ذوالفنون بر عکس کیانی دست به ابتکارات زیادی در حوزه سه‌تار زده است. وی نوازنده مطرح سه‌تار در چهار دهه اخیر بوده است. نوازندگان و خوانندگان زیادی از قبل همکاری با وی به مشغولیت رسیده‌اند. ذوالفنون در سازش ابداعات زیادی کرده است. زمانی وی در اوج سرعت و قدرت در سه‌تار بود اما در ادامه در سازش به نکاتی رسید که از آن تکنیک‌ها دور شد. اجرای وی در افشاری بود که در این اجرا وی نشان داد که هنوز نوازنده صاحب سبک و تکنیکی است. گرچه نواهای وی در افشاری قبلاً هم در برخی از آثار وی شنیده شد.
در پایان نوبت به نوازندگی محمد اسماعیلی رسید. محمد اسماعیلی، نوازنده صاحب سبک تنبک در سالیان دور است. البته در این‌جا اسماعیلی به رغم حرکات سرعتی با تنبک اما برخی از مواقع دست به حرکات نمایشی می‌زد که شاید در نظر برخی خوشایند ننماید. در پایان وی به وردی‌خوانی پرداخت که متأثر از کارعمل و ضربی‌خوانی‌های قدما بود. پس از پایان این اجرا بخش تکنوازی اساتید هم به کار خود پایان داد.
نظر شما