در آمار رسمی سازمان صدا و سیما اعلام شده بود که مناظره آقایان احمدی نژاد وموسوی، پربیننده ترین برنامه تاریخ تلویزیون ایران بوده است. صرف نظر از برنده یا بازنده شدن هر کدام از طرفین در مناظره، برنده اصلی اولا خود رسانه و ثانیا حاکمیت سیاسی کشور است.
تداوم مناظره ها در سطوح مختلف علاوه بر آن که صدا و سیما را از اتهام یکسونگری خارج می کند و اعتماد عمومی را به آن ارزانی می دارد در حوزه سیاست، مدیریت بحران و حتی خود رسانه نیز فوایدی دارد: اگر از معترضان خواسته می شود که اعتراضات خود را از مسیر های قانونی دنبال کنند منطقا باید ما به ازای آن را در دسترس قرار داد.
یکی از این مسیرها، انعکاس نظرات آنان در رسانه ملی است. اگر رسانه از محافظه‌کاری بی‌مورد پرهیز کند و از پخش اعتراضات نگران نباشد علاوه بر جلب وجاهت و اعتماد عمومی برای رسانه، ظرفیت بالای نظام نیز به تصویر کشیده می‌شود. نگرانی وجهی ندارد. مگر در همان مناظره‌ها تندترین مطالب انتقادی از زبان بالاترین مقام های کشور گفته نشد؟ آن صراحت‌ها با همه عیوب خود، نه تنها ارکان نظام را به لرزه در نیاورد بلکه همه دیدیم که در ایجاد شور عمومی و گرمابخشی به فضای انتخابات نقش موثری داشت.
ضمنا اگر از حضور وفعالیت رسانه های بیگانه نگرانیم نباید با دست خود میدان را برای آنها بازکنیم. ارسال پارازیت و سایر سیاست های سلبی، روشی مبنایی و ماندگار نیست. به جای محدودیت باید مصونیت ایجاد کرد و این با انعکاس دیدگاه های متنافر ممکن است، نه با پلاریزه کردن و ایفای نقش تک صدایی.