اصولگرایان، پیشتر و نسبت به دولت مستقر در دو شاخه موید و منتقد تقسیم‌بندی می‌شدند. با نزدیک شدن ایام انتخابات و روشن شدن صف‌بندی‌ها و نامزدها، گروه منتقد، خود به دو شعبه تقسیم شد. گروهی که انتقادات خود را به هر دلیلی، موقتاً کنار نهاده و تمام قد در حمایت از نامزدی آقای احمدی‌نژاد وارد عمل شدند و گروهی که سکوت پیشه کردند یا حتی با تداوم انتقادات خود، چراغ سبز به دیگر نامزد اصولگرا یا سایر نامزدها نشان دادند.
گروه اخیر البته مورد طعن گروه اول (حامیان دولت) و گروه دوم (منتقد ولی حامی دولت) قرار گرفتند و حتی کار به جایی رسیدکه دو گروه یاد شده با انحصار اصولگرایی و تحدید دامنه آن خواستار خروج این گروه از چتر اصولگرایی شدند. این گروه در گرماگرم طراحی راهبرد انتخاباتی بر عبور از احمدی‌نژاد یا اخذ تضمین‌های کافی از او برای اصلاح شیوه‌ها اصرار داشت؛ خواسته‌هایی که آقای احمدی‌نژاد با توجه به ویژگی‌های شخصیتی‌اش هیچگاه نپذیرفت.
کسانی که از آقای احمدی‌نژاد حمایت کردند با آگاهی نسبت به دیدگاه‌ها و رفتار سیاسی او دست به چنین اقدامی زدند و منطقاً درست نیست که دست او را در اولین انتصاباتش ببندند. احمدی‌نژاد، نه در این دوره و نه در دوره قبل از هیچ تشکلی تقاضای حمایت نکرد. او حتی در این دوره، به جبهه پیروان امام و رهبری و گروه‌های اجماع‌ساز گفته بود که شما به تشخیص خود عمل کنید، من هم به وظیفه خود عمل خواهم کرد. رفتار او با جامعه مدرسین و جامعه روحانیت هم مشخص بود و اساساً به کسی وعده‌ای نداده است که حالا بخواهد پاسخگوی عهدشکنی باشد.
احمدی‌نژاد همان است که بود، همان کسی که در مقابل اعتراض مراجع تقلید، نامه حدود 200 نماینده مجلس و نامه حدود 50 عضو خبرگان درباره اظهارات نسنجیده معاونش هیچ واکنشی جز سکوت تأیید آمیز و افزایش اختیارات او به خرج نداد و انتصاب اخیر نیز در همان راستا کاملاً قابل پیش‌بینی بود.
آقای احمدی‌نژاد ضمناً با این انتصاب و زودهنگامی آن پیام‌های دیگری هم داد:
اولاً با توجه به تصریح قانون اساسی به تنفیذ و اهمیتی که آن در قاموس اصولگرایان دارد، نزد او در حد یک امر تشریفاتی است.
ثانیاً اشاره ظریف و مکرر به حضرت ولیعصر(عج) در حکم معاون اول ممکن است این تلقی را ایجاد کند که خود و دولت خود را مصداق دولت کریمه میداند و مآلاً به دلیل تعهد بلاواسطه، نیاز به اطاعت معمول ـ که در تئوری ولایت فقیه متجلی است ـ نمیبیند.
ثالثاً به اصولگرایان و مجلس نیز این پیام را داد که بقیه انتصاباتش نیز خارج از دو طیف نیست (یا ذوب در او، یا کارگزار او) و همچنان پیش‌بینی می‌شود که همراهان او حتی اگر اصولگرا باشند - که هستند - به دلیل اصولگرایی در فهرست وزیران قرار نمی‌گیرند بلکه باید یا در این چهار سال امتحان ذوب بودن را پس داده باشند و یا تعهد کنند که کارگزار و همراه او باشند و منویات او را با هیچ کس دیگری (تأکید می‌شود، با هیچ کس دیگری) هماهنگ نکنند.
احمدی‌نژاد وامدار گروه‌های سیاسی نیست و بنابراین کسی از این موضع نمی‌تواند در مقابل حقوق و اختیارات او صف‌بندی کند.