بهار هر سال ،با نغمه امید ؛شور ونور می آورد تا ما دوباره و چند باره؛ غبار خستگی و افسردگی از تن و جان بتکانیم و صاعقه خشم فروکاهیم و باز بر ملال بتازیم. چه سال دد و بدی گذشت و رفت وکاش برود.
به حرمت بهار زنده ایم و زاینده‌گی ،هویت آدمی است و البته هنرمندان ، ناموران و دانشوران ؛ پیشاهنگان آفرینشند. در این غوغای ملال،هم اینان چون بهار،شوق به زندگی و ذوق زاینده‌گی را در ما بیدار می‌کنند .کاش چنین کنند و امکان بیابند که کاری کنند بلکه فرصتی دهند دمی بیاساییم و نه خوش که ناخوش نباشیم.بال بال پرندگان، نور کوه پر برف شهر و نسیم نوروز؛ شاید، گرد دامان ودلمان را بریزد و بپزد شادی یی.. در این آغاز ...