این هنرمندی تا آنجا پیش می رود که خانه های مردم را که از نی ساخته شده و فاقد اولین امکانات زیستی ( آب لوله کشی و برق و .....) است را خوب می داند و از زن بلوچ که در گودالی نان می پزد تصویر گرفته و اصرار دارد اثبات کند که نداشتن آشپزخانه نه تنها ایرادی ندارد که عادت به طبیعت است. این در حالی است که آب برداشتن از گودال برای شرب را نشان می دهد و مردم را نشان می دهد که برای رسیدن به همان گودال هم یکساعت و نیم مسیر را طی می کنند.
این برنامه هوتک ( چاله های آبگیر) را نشان می دهد و بجای آن که از دستهای قطع شده ی بچه هایی که برای برداشتن آب گرفتار تمساح شده اند صحبت کند زندگی با آن ها را لذتبخش و مسالمت آمیز جلوه می دهد.
ثانیه های میلیونی رسانه ملی به پخش برنامه ای می گذرد که به این شکل تلاش دارد فقر مردم سیستان را تئوریزه کرده وجنبه های مثبت برای آن بسازد و به مدعیان اثبات کند که زندگی در این به اصطلاح روستا مزایای بسیاری دارد که مردم در شهرهای پیشرفته از آن محرومند.
البته این برنامه برای آن که دل مردم بلوچ هم به دست بیاید رابطه ی والدین و فرزندان این روستای محروم از امکانات را گرمتر و صمیمی تر از رابطه والدین در شهرهای پیشرفته نشان می دهد . اگر چه این برنامه در ادامه در زیبانمایی محرومیت ها دچار تناقض شده و بالاخره زبان به گلایه ای نرم و مسئول پسند باز می کند اما نه انتقادها جدی است و نه به گونه است که به این تئوریزاسیون فقر ( در قالب ساده زیستی و قانع بودن مردم) بر بخورد.
آقای گزارشگر عزیزی که احتمالا از تهران با پرواز تا زاهدان آمده است و اورا اتوکشیده و مرتب برای چند روز و ساعتی به این نقطه برده اند در لذت زندگی در این شرایط عاری از اولین حقوق معمول ، آن چنان حرف می زند که احتمالا خیلی ها بدشان نمی آید که از دولت بخواهند همین امکانات را هم در شهرها تعطیل کند تا زندگی طبیعی را تجربه کنند!
این نگاه از یکطرف هدر دادن منابع ملی در ثانیه های میلیونی تنها رسانه ی ملی است و از طرفی هم توهین به شعور میلیونها بیننده است که از شبکه خبر انتظار پخش اخبار واقعی و تحلیل های قابل دفاع را دارند.
پیشنهاد می کنم ایشان و حامیان و همفکران محترمشان از تهران جمع کنند و شش ماه را در همان شرایط زندگی کنند و حالا که طبیعت نشینی اینقدر مزایا دارد و رایگان هم هست آن را از دست ندهند. از شما چه پنهان این پیشنهاد را برای مدیران ارشد و مرتبط با فقر مردم ، البته برای مدت محدود تری ، هم دارم و فکر می کنم مزایای بیشماری برای جامعه دارد.
این برنامه هنوز تا این لحظه تمام نشده است و تاسف بی پایان من برای این نوع تلاش برای عادی انگاری فقر و محرومیت به آخرین خطوط این نوشتار رسید.
1717