حدود ده روز پیش اینجانب به‌عنوان رئیس کمیسیون صنایع اتاق ایران به اتفاق رئیس اتاق با عده‌ای از مدیران یک مجموعه بزرگ از واحدهای صنعتی در رشته‌های گوناگون، دیدار و گفت‌و‌گو کردیم.
در جریان بازدیدها از کارخانه های مستقر در این شهرک و به‌دنبال گفت و گو دور یک میز بزرگ، داد همه بلند بود که:
- از بازتوزیع یارانه‌ها چیزی نصیبمان نشده است
- بانک‌ها اجرای ماده 28 قانون برنامه پنجم؛ یعنی بخشش جرایم تأخیر پرداخت اقساط و تعلیق اقساط را نادیده می‌گیرند. ضمن‌این‌که قفل شدن بانک‌ها از جمله مخاطرات جدی پیش‌روی بخش خصوصی و فعالان اقتصادی محسوب می‌شود.
- تحریم‌ها ما را با مشکلاتی در تأمین مواد اولیه و قطعات یدکی و تجهیزات روبه‌رو کرده است.
- صادرات با نرخ پایین و دستوری ارز مقرون به صرفه نیست
- واردات بی‌رویه کالاهای فاقد کیف و قاچاق، به کاهش تقاضا برای تولیدات داخلی دامن زده است.
- مطالبات تولیدکنندگان از بخش دولت پرداخت نمی‌شود (یا به‌موقع و کامل پرداخت نمی‌شود.)
- دولت شهرک‌های صنعتی را به دارندگان واحدهای صنعتی واگذار نمی‌کند.
و شکوه و شکایت‌هایی از این دست.......
و ده روز بعد همین جلسه با حضور چند معاون وزیر از وزارت‌خانه صنعت، معدن و تجارت در همان محل و با حضور همان نمایندگان از واحدهای صنعتی بخش خصوصی تکرار می‌شود. (البته با حضور دو نماینده از اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران) اظهار نظر مدیران واحدهای صنعتی حاضر در این جلسه حاکی از این بود:
- مشکل خاصی نداریم
- از همه چیز راضی هستیم
- اگر زمینی برای احداث مانژ سوارکاری با بودجه لازم به ما بدهید ما مشکل سوارکاری و نگهداری چند اسب را حل می‌کنیم و خلاصه همه چیز آرومه، ما چه‌قدر..........
حال این سؤال اساسی مطرح می‌شود:
برخورد دوگانه و کاملاً متعارض ما ناشی از چیست؟
الف – بیم داریم که سازمان‌های مسؤول با ما برخورد کنند؟
ب – در بیان واقعیات زمانی که خودمان و نمایندگان تشکل‌های بخش خصوصی دور هم هستیم دست به غلو و اغراق می‌زنیم؟
ج – مدیران واحدها را به‌طور گزینشی به جلسه دعوت می‌کنند؟
بپذیریم که برخورد از هر سه نوع، ما را در دستیابی به اهداف مورد انتظار که همانا فضای شفاف و پررونق کسب‌و‌کار است، ناکام می‌گذارد. همان گونه که از دولت‌مردان و مسؤولان تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی انتظار داریم که با ما صادق باشند و واقع‌گرایانه با دست‌اندرکاران بخش خصوصی رو به رو شوند، طبعاً از فعالان بخش خصوصی نیز انتظار است که در طرح مسائل و مشکلات موجود، صادقانه و بدون ملاحظه کاری ناشی از توجه به منافع شخصی عمل کرده و از سیاه نمایی بی‌مورد و جوسازی‌های مثبت و غیرواقعی به طور جدی پرهیز کنند.
در فضایی که دسترسی به آمارهای واقعی عملکردها ممکن نیست، اگر دو طرف شفاف و روشن در هم‌اندیشی‌ها و چاره‌اندیشی‌ها برخورد نکنند، هرگز نمی‌توانیم به رسالت‌ها و مسؤولیت‌های تعریف شده جامه عمل بپوشانیم. در طرح دیدگاه‌ها، خدا و وجدان را همواره ناظر بدانیم و مطمئن باشیم که ابرها دائمی نخواهند ماند و حقایق سرانجام عریان خواهند شد؛ اما چه خوب است که برای واقعه با برخورد منطقی و اصولی ودور از بده‌بستان‌های متداول و قبل از وقوع چاره‌اندیشی کنیم.
*رئیس کمیسیون صنایع اتاق ایران و رئیس کمیسیون فضای کسب‌و‌کار اتاق تهران
/39/39