به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، آیا تا به حال شنیده‌اید که می‌گویند “دل باید پاک باشد”؟ اما آیا واقعاً داشتن دلی پاک، بدون توجه به رفتار و کردارمان، کافی است؟
بنابر روایت حوزه، مرحوم آقا مجتبی تهرانی (ره) به ما می‌آموزند که پاکی دل و عمل، دو روی یک سکه‌اند.
مرحوم آقا مجتبی تهرانی رحمة الله علیه:
اهل معرفت می‌فرمایند: «اَلادَب اَدَبانِ اَدَبُ السِّرِّ وَ اَدَبُ العَلانِیَه. اَدَبُ السِّرِّ طَهَارَهُ القُلُوبِ وَ اَدَبُ العَلانِیَهِ تَطهیرُ الجَوَارحِ عَنِ الذُّنُوبِ».
ادب دو نوع است؛ ادب ظاهر و ادب باطن. ادب باطن و سرّ به تطهیر دل است و ادب ظاهر، به تطهیر رفتار از گناهان.
آیا ممکن است کسی اعضا و جوارحش به وسیله معاصی آلوده باشد. دل پاکی داشته باشد؟! مگر می‌شود با دست و پای نجس، دل را پاک کرد؟! مگر ممکن است که به صورت باطنی بهایم، درندگان و شیاطین زیبا باشد؟!
منبع: ادب الهی، جلد اول، صفحه ۱۹۷