به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، امام علی (ع) برای این دو ویژگی اهل بیت(علیهم السلام) ـ مایه حیات دانش، و سبب مرگ و نابودی نادانی بودن ـ نشانه وعلامت ذکر می کند، تا مردم به حقیقت علم ودانش آنان رهنمون شوند.
بنابر روایت شیعه نیوز، این نشانه، حکمِ همراه با حکمت آنها وحلم ورزیدن در برخوردها، می باشد که حکم و امر و حکمت آن ها، از علم شان خبر می دهد ـ در خطبه (۲۳۹) به جای حکم، حلم آمده ـ و حلم آن ها شما را به علم شان راه می برد. زندگی و برخورد ائمه(علیه السلام)، چه در مقام حکم، و چه در زمان حلم ورزیدن، نمونه هایی از رهیابی به وسعت دانششان دارد.
راه های شناخت ائمه (ع)
عمر در هفتاد مورد که حضرت علی(علیه السلام) او را از ظلم و جهالت رهاند، می گوید:
«لولا علی لهلک عمر»
«اگر علی(علیه السلام) نبود، عمر هلاک شده بود».
برخورد امام حسن(علیه السلام) از چنان وسعت وظرفیتی برخوردار است که مرد شامی را وادار به اقرار به امامت او می کند.
«ابن ابی العوجاء» در برخورد با «مفضل» پس از آن که وی، با برخورد تندش ادعا می کند شاگرد جعفر بن محمد(علیهما السلام) است، از حلم و وسعت علم امام سخن می گوید.
سکوت ائمه(علیهم السلام)، از استواری منطق و بیان آن ها حکایت دارد. سکوت آن ها بیان است و نگاه آن ها فریاد. انسان های دارای برهان قوی و روشِ جامع، با تأمل هستند. و سکوت آن ها، ما را به حکمت های بیان شان می کشاند.
ظاهر آن ها آیات و نشانه هایی است که حق را می نمایاند. آن ها عبدِ رهیده از هر تعلقی هستند و هرگز با دین و ربّ مخالفتی ندارند. عصیان که نمونه ای از پلیدی است، از آن ها دور است. زیرا مخالفت با حق، یا از ناآگاهی است و یا از زیاده طلبی; و امام چون از وسعت آگاهی برخوردار و میراننده جهل می باشد، جهل از او دور است، و چون از هر تعلقی به جز حق آزاد، از هر لذتی به غیر ذکر حق بیزار است و زیاده طلبی ندارد.
اهل بیت(علیهم السلام) با دین مخالفت ندارند و از آن رو که آگاه و آزادند، در دین هم، با هم اختلاف ندارند و همه نور واحد هستند. پایه ها و تکیه گاه دینند، و دین را از اختلاف حفظ می کنند و مانع فرو ریختن و از هم پاشیدگی دین اند. ضامن انسجام و یک پارچگی دینند. آنان نه تنها اختلاف برانگیز نیستند، بلکه تنها کسانی اند که در اختلافات و فتنه های تیره وتاریک، انسان ها به آن ها اعتماد می کنند وبا آنان به امنیّت می رسند. اهل قرآن با هیچ کس قرابتی ندارند و تنها با دین و رسول و قرآن هم سویند. آن ها مورد اعتمادند و از آن ها باید هدایت و نجات را خواست، زیرا:
«هُم وَلائج الاِعتِصام»
«آنان محرم اسرار و محل اعتمادند»
منبع: علی (ع) و پایان تاریخ، آخرین امام در نگاه اولین امام