به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از عصر ایران، در تهران قدیم روابط بین صاحب خانه و مستاجر از دیرباز تابع آداب و رسوم خاصی بوده است. به گفته جعفر شهری در کتاب «طهران قدیم»: «صاحبخانه علاوه بر حق مالکیت که در جهت جزء و کل رفتار خود در خانه مختار است، بزرگ‌تر خانه نیز محسوب می‌گردد که امر و نهی مداخله در کارهای مستاجرین از حقوق مسلمه او به حساب می‌آید که هیچ‌کس بر روی دخالت‌های او حق لا و نعم نمی‌تواند داشته باشد، تا جایی که فحش او را مستاجر باید گل کرده به سر بگذارد که مخصوصا جلب رضایت زن صاحبخانه از امور واجبه هر مستاجر است که با کوچکی کردن‌ها و حرف‌شنوایی‌ها و انجام خدمت‌های به او این ارادت را به ثبوت برساند.
دیگر مرد مستاجر هرگز اوقات روز نباید مانده باشد و شب دیرتر از ساعت مقرر به خانه نباید پا بگذارد و سربه‌زیری و چشم‌پاکی را نباید از نظر دور داشته باشد. مستاجر چه نمازخوان و چه نمازنخوان صبح و ظهر و شب وضو و نمازش از انظار دیگران نباید پنهان مانده باشد و روزهای ماه رمضانش نباید بدون عذر شرعی باطل‌شده باشد و رعایت طهارت و تقوا را بیش از هر چه دقت نماید که زبان بستگی و شتر دیدی ندیدی در کار اهل خانه و سازش با دیگران باید سرلوحه تعلیماتش قرار گرفته باشد و...»
منبع:جعفر شهری، طهران قدیم، تهران، انتشارات معین، ۱۳۶۷، ص ۲۳۱
۲۵۹