آیا دروغگویی دولتمردان، قابل توجیه است؟

عضو هیات امنای دفتر تبلیغات اسلامی قم در مطلب خود نوشته است:
«دروغ‌های مقامات دولتی، معمولا با این توجیه موجّه می‌شوند که برای نفع و رفاه عموم صورت می‌گیرند و چون با انگیزه «نوع‌دوستی» رخ می‌نماید و ابعاد شخصی نمی‌یابد، قبح اخلاقی و حرمت شرعی ندارد. شاید با همین نگرش هم برخی از فیلسوفان قدیم مدعی شده‌اند: اگر کسی بتواند دروغ بگوید این حکام شهرند که می‌توانند بنا به مصلحت و برای تامین منافع کشور به شهروندان و دشمنان دروغ بگویند.
صالحی در ادامه مطلبش نوشته است:
در مقام ارزیابی و داوری این دیدگاه، چند نکته را باید در نظر داشت:
حاکمان و مدیران، در بسیاری از موارد، انگیزه اصلی‌شان حفظ و بقای قدرت خود است، اما به دروغ متوسل می‌شوند با این توجیه که مصالح و منافع اجتماعی به بقای آنان گره خورده است و لذا حفظ و بقای قدرت‌شان، نگاهبان مصالح اجتماعی است. آنان در این دروغ نه تنها به «دیگر فریبی» رو می‌آورند که گاه در آن «خودفریبی» هم رخ می‌دهد...
رابطه دولت- ملت می‌تواند به دو شکل رخ بنماید: رابطه‌ای فریب‌کارانه و دغل‌بازانه یا رابطه‌ای صادقانه. تصویر اسلامی از رابطه دولت- ملت نوع اخیر آن است. سیاست به معنای دروغ‌پردازی و دغل‌کاری، سیاستی مخدوش از منظر رهبران دینی- اسلامی بود...
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.