به قول ما مشهدی‌ها، همان 'اخلاق شازدگی اش ' را داشت؛ مغرور، بی اعتنا به هیاهوها، گوشه گیر و کم حرف. خیلی‌ها و خیلی چیزها را جدی نمی‌گرفت و در سکوت و آرامش کارش را می‌کرد.
"محمد قهرمان" که مرگش برای خبرگزاری‌های عریض و طویل سیاست زدۀ تهران نشین ما در حد یک خبر سه پاراگرافی کوچک ارزش داشت، برای فرهنگ و ادبیات این سرزمین یک عمر در خلوت خود کار کرد و قلم زد و سرانجام دیروز 28 اردیبهشت 1392 قلمش را زمین گذاشت و رفت جایی که دوستش مهدی اخوان ثالث و دوستان دیگرش ذبیج الله صاحبکار، احمد کمال پور و احمد گلچین معانی رفته بودند.
سالها در کتابخانۀ دانشکدۀ ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد مشغول به کار بود؛ جایی که استوانه‌های بزرگ ادبیات در آن در رفت و آمد بودند و در کنار آن انجمن‌های ادبی وشعری خراسان به حضور و وجود او فخر می‌فروختند. شاعری که با تشویق ملک الشعرای بهار به حلقۀ شعر خراسان وارد شده بود و به زودی خود به یکی از استوانه‌های آن بدل شد.
محمد قهرمان
شاید بسیاری از دوستداران شعر امروز ایران با نام محمد قهرمان از طریق نوشته‌های دوست همدل و همیشگی‌اش زنده یاد مهدی اخوان ثالث آشنا شده باشند اما برای کسانی که با شاعران خراسانی از نزدیک حشر و نشر داشته‌اند، درک جایگاه و حرمت محمد قهرمان راحت‌تر باشد. او اگر چه به بسیاری از جمع‌های شاعرانه وارد نمی‌شد و همیشه فاصله ای میان خود و دیگران حفظ می‌کرد، نقش پدرانه و استادانه‌ای برای همۀ شاعران نسل‌های پس از خود داشت و همه از این شازدۀ کم حرف که افتخار همنشینی به کمتر کسی می‌داد، چهرۀ دوست داشتنی و احترام آمیزی در ذهن داشتند.
علاقۀ او به سبک هندی و بخصوص شعر صائب برای شعر ایران خوش یمن بود چرا که امروز علاوه بر غزل‌های صائب وار و نازک خیالانۀ بسیاری که از او برجای مانده‌است، تصحیح و پژوهش‌هایش در شعر سبک هندی بخصوص شعر صائب برای اهل شعر و پژوهشگران ادبی جاودانه است.
او از خانوادۀ هنردوست و هنرپرور" قهرمان" بود که شاعران، داستان نویسان و هنرمندان بسیاری پرورده‌است و همواره بخصوص برای مردم جنوب خراسان و اهالی تربت حیدریه و فیض آباد مه‌ولات محترم بوده‌اند. مردم تربت بخصوص سروده‌های محکم، شیرین و خاطره انگیز استاد به زبان زاوگی(تربتی) را برای ابد دریاد خواهند داشت. قهرمان علاوه بر همۀ آن چیزهایی که گفته شد، یکی از بهترین محلی سرایان امروز ایران نیز بود که نمونه‌های جاودانی از شعر محلی را سرود و نشان داد شاعر قدرتمند حتی به زبان محلی نیز شعرهای محکم و استخوان دار می‌سراید. روحش شاد و نامش جاودانه بادا.
5757