عضو هیأت علمی مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع کشور در آغاز مطلبش نوشته است:
«سازمان حفاظت محیط زیست در طول نزدیک به نیم قرن فعالیتش، هشت رییس را تجربه کرده است که همچنان پرنفوذترین و پرقدرت‌ترین از بین این هشت نفر، همان نفر نخست - اسکندر فیروز - است. نگارنده در یادداشت پیش رو کوشیده است تا نشان دهد، انتخاب یک مدیر توانمند و پرنفوذ در رأس تشکیلات سازمان حفاظت محیط زیست تا چه اندازه می‌تواند این سازمان را در رسیدن به اهداف بلندش یاری رساند ...»
عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلب خود نوشته است:
«حقیقت داستان آن است که تاکنون نگاه دولت‌ها به محیط زیست به رغم حمایت‌های کلامی زیبا، هرگز بایسته و قابل دفاع نبوده است. یک دلیل این وضعیت، شاید برگردد به نوع انتخاب شش مدیر شماره یک طبیعت ایران در ده کابینه‌ی قبلی که هرگز پیش و پس از انتخاب شدن در مسئولیت رییس سازمان حفاظت محیط زیست، سیاستمدار مشهور یا ذی نفوذی نبوده‌اند و حتی برخی از آنها پس از ترک این پست، دیگر هیچ ابراز وجودی در حوزه محیط زیست نکرده‌اند.»
درویش در بخش دیگری از مطلب خود پیشنهاد داده است:
«از آنجا که دست کم دو تن از رقبای حسن روحانی، یعنی محمّد باقر قالیباف و محسن رضایی، دارای پرحجم‌ترین و قوی‌ترین برنامه‌های محیط زیستی بودند و به شدت از برنامه‌های محیط زیستی تیم خود هم دفاع می‌کردند و حتا سخن از دیپلماسی محیط زیستی برای رفع پاره‌ای از مشکلات سیاسی برون کشوری را به میان آوردند؛ به نظر می‌رسد انتخاب یکی از این دو مقام سیاسی شناخته شده در این مسئولیت، هم اعتبار تشکیلاتی سازمان حفاظت محیط زیست را افزایش خواهد داد، هم تأییدی خواهد بود بر ادعای رییس جمهور منتخب در استفاده از همه‌ی مدیران نظام فارغ از گرایش‌های سیاسی‌شان و هم محکی خواهد بود از آن عزیزان که آیا چنین مسئولیتی را حاضرند بپذیرند یا خیر؟»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.