دیروز از استان فارس خبر رسید که با گذشت خانواده مرحوم علی اکبر اسکندری، علی جامیشی از خطر قصاص رهایی یافت. علی در شمار محیط بانان پارک ملّی بمو بود که به جرم قتل آن مرحوم در حادثه درگیری تیرماه 1390 در محدوده‌ی پارک ملّی بمو، از سوی قاضی دادگاه مجرم شناخته شده و به قصاص محکوم گردید. او دو سال بود که در زندان به سر می‌برد و در این مدت، کوشش‌های فراوانی از سوی وکلای مدافع، اداره کل محیط زیست استان و فعالان محیط زیست برای گذشت خانواده مقتول و آزادی وی به انجام رسید تا سرانجام، آن خانواده محترم دیروز پذیرفتند که حکم قصاص علی جامیشی به پرداخت دیه تبدیل شود و نامبرده از زندان آزاد گردد. نکته‌ی مهم‌تر آن که این خانواده دوستدار محیط زیست که از خانواده‌های سرشناس و خوشنام در شهرستان کازرون به شمار می‌روند، علاوه بر رضایت و گذشتن از خون علی جامیشی، اعلام کردند که قصد دارند بخشی از مبلغ دیه دریافتی (به میزان 150 میلیون تومان) را صرف تکمیل مرکز بازدیدکنندگان دریاچه پریشان کنند؛ اقدام ارزنده‌ای که سبب شد تا اداره کل محیط زیست استان فارس هم دیروز، در آیین افتتاح مرکز بازدیدکنندگان دریاچه پریشان، این ساختمان را در قبال این بزرگواری به نام «مرحوم علی اکبر اسکندری» نام‌گذاری کند. جالب‌تر آن که در این مراسم که با حضور جمعی از فعالان محیط زیست استان فارس، مسئولان استان و شهرستان کازرون و امام جمعه این شهر برگزار شد، خانواده مرحوم اسکندری طی بیانیه‌ای با اعلام رسمی رضایت خود، بر حمایت قانونی از محیطبانان تأکید کردند و خواستار ریشه‌یابی معضلات و مشکلات محیطبانان شدند.
جا دارد در اینجا از همه‌ی بزرگوارانی که برای بخشش علی جامیشی و جلب رضایت خانواده محترم مقتول تلاش کردند، قدردانی شود، مردانی چون علی اکبر کاظمینی (فعال خستگی‌ناپذیر محیط زیست کازرون) و هیبت‌الله بهرام زاده (عضو شورای شهر کازرون) که با توجه به رابطه خانوادگی که با مقتول داشتند (برادر همسرشان بود)، در نیل به این مهم، بسیار کوشیدند.
اینک، با توجه به آنکه هنوز چند محیط بان دیگر در استان‌های چهارمحال و بختیاری و کهکیلویه و بویراحمد در نوبت قصاص قرار دارند و به ویژه، اسعد تقی زاده، محیط بان منطقه حفاظت شده دنا، بیش از 5 سال است که در زندان به سر برده و کابوس لمس طناب دار با گردن، خواب را از چشمانش ربوده است، این امیدواری تقویت شده تا خانواده مرحوم رضایی هم با پیروی از خانواده مرحوم اسکندری، ضمن اعلام گذشت و بخشش اسعد، زندگی دوباره‌ای به او و خانواده چشم به راه و به ویژه همسر جوانش که فقط دو هفته طعم زندگی مشترک را چشیده بود، اعطا کنند.
یادمان باشد که راه رستگاری و شورآفرینی و امیدبخشی در جهان، بیشتر از آن که با حک کردن کینه‌ها و جاودان ساختن انتقام‌ها بر روی پایدارترین سنگ‌ها توأم باشد، نیاز به آن دارد که گاهی در همین ظهر داغ تابستان، نفرت‌ها و کینه‌هامان را بر روی یخ بنویسیم تا به سرعت محو شده و بدین ترتیب، فضای خشک اطراف‌مان را با اندکی رطوبت بخشش، تحمل‌پذیرتر سازیم.
انشاالله.