چندی پیش در اجرای یک مأموریت اداری به جنوب استان خراسان شمالی رفته و از منطقه عمومی میاندشت بازدید کردم. یکی از مواردی که در این مأموریت برایم سخت پرسش‌برانگیز می‌نمود، مشاهده سایت اسکان عشایر میاندشت بود که ظاهراً از سال 1386 تاکنون بدون مشتری مانده و متروکه شده است! آن هم پروژه‌ای که برای آماده‌سازی زیرساخت‌هایش میلیاردها ریال هزینه شده بود.
اما همان طور که در این تصاویر می‌بینید، حتی یک نفر از عشایر منطقه هم از این طرح استقبال نکرده و عملاً شش سال است که مهمان معابر عمومی این شهرک ارواح، فقط پرندگان هستند و بس!
جدول‌کشی‌ها اما خوب انجام شده است! نه؟
وقتی به یکی از چوپانان منطقه رسیدم، از او پرسیدم: چرا حاضر به اسکان خود و خانواده در این منطقه نشده است، به سرعت گفت: به دو دلیل: اول این که اینجا آب ندارد! و دوم این که دمای هوا در تابستان به 50 درجه بالای صفر می‌رسد!!
همان طور که می بینید، حتا به نهال‌های کاشته شده هم آب نداده‌اند تا بخشکد! هر چند که البته این نهال‌ها برای روز افتتاح توسط یک مقام عالیرتبه لازم بوده است! نبوده است؟
با خود گفتم: حق دارد که حاضر نیست در چنین برزخی زیست کند، منتهی نکته‌ای که درنیافتم، آن بود که طراحان و متولیان این پروژه، چگونه این دو نکته ساده را درنیافتند و پول ملّی بی زبان را اینگونه به هدر دادند؟
مرد چوپانی که می‌گفت: هرگز در آن سکونتگاه پا نخواهد گذاشت!
آیا کسی هست که در یافتن پاسخ این معما مرا یاری دهد و برای مان بگوید: چه درسی می‌توان از این طرح شکست خورده گرفت؟